Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Ημέρα επιτυχιών και σήμερα για την κυβέρνηση»!

     Ο κ. Μητσοτάκης από την λαχαναγορά του Ρέντη μας είπε ότι «ο επίμονος πληθωρισμός στα τρόφιμα φαίνεται να αρχίζει πια να κάμπτεται και όπως είπα έχουμε πια και πτώση τιμών που τελικά αυτό είναι το ζητούμενο προκειμένου να ανακουφιστεί το μέσο νοικοκυριό». Προφανώς δεν καταλαβαίνει ότι όταν μειώνεται ο πληθωρισμός αυτό δεν ισοδυναμεί με μείωση των τιμών...




Ευκλείδης Τσακαλώτος *

Ο κ. Μητσοτάκης από την λαχαναγορά του Ρέντη μας είπε ότι «ο επίμονος πληθωρισμός στα τρόφιμα φαίνεται να αρχίζει πια να κάμπτεται και όπως είπα έχουμε πια και πτώση τιμών που τελικά αυτό είναι το ζητούμενο προκειμένου να ανακουφιστεί το μέσο νοικοκυριό». Προφανώς δεν καταλαβαίνει ότι όταν μειώνεται ο πληθωρισμός αυτό δεν ισοδυναμεί με μείωση των τιμών, απλώς ότι οι τιμές αυξάνονται με χαμηλότερο ρυθμό από ότι αυξανόταν πριν. Αλλά πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο ας πούμε ότι ο πληθωρισμός είναι ακόμη πρόβλημα. Για παράδειγμα αν κοιτάξει κανείς τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ θα δει ότι το μήνα Μάρτιο οι τιμές στα είδη διατροφής και μη αλκοολούχων ποτών ήταν 5,8% υψηλότερες σε σχέση με την ίδια περίοδο πριν ένα χρόνο και 30% αυξημένες σε σχέση με το 2020.

Ταυτόχρονα το Υπ. Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών μας ενημέρωσε ότι το «το πρωτογενές αποτέλεσμα γενικής κυβέρνησης για το 2023 ανήλθε σε 1,86% του ΑΕΠ, έναντι στόχου για 1,15% του ΑΕΠ που περιλαμβανόταν στην Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού (του 2024)». Πρόκειται για μια διαφορά της τάξεως του 1,5 δισ. ευρώ. Ο στόχος αυτός ήταν ήδη αυξημένος σε σχέση με το 0,7% του ΑΕΠ που περιλαμβανόταν στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμό του 2023. Το εύκολο σχόλιο θα ήταν να θυμηθούμε την κριτική που έκανε η Νέα Δημοκρατία όταν η ίδια ήταν στην αντιπολίτευση και μιλούσε για υπερπλεονάσματα που στερούν πόρους από την πραγματική οικονομία. Όμως κάτι τέτοιο δεν θα αναδείκνυε την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής. Γιατί όπως η ίδια παραδέχεται μεγάλο μερίδιο της υπέρβασης των στόχων μπορεί να αποδοθεί στην συγκράτηση των δαπανών των φορέων Γενικής Κυβέρνησης. Εδώ μάλλον εννοεί την υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων, των σχολείων και γενικότερα κάθε είδους παροχής δημόσιας υπηρεσίας.

Επιπλέον, η κυβέρνηση στην ανακοίνωσή της αναφέρει: «…το πρωτογενές πλεόνασμα έχει αντανάκλαση…….. και στην ταχύτερη μείωση του δημοσίου χρέους…….. όπου ο λόγος Χρέους προς ΑΕΠ μειώθηκε από 172,7% το 2022 σε 161,9% το 2023». Το παραπάνω είναι εξαιρετικά ανακριβές και παραπλανητικό καθώς η μείωση του λόγου χρέος προς ΑΕΠ οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην μεταβολή του ονομαστικού ΑΕΠ κατά 6,6% (14 δις περίπου) ενώ το ονομαστικό χρέος μειώθηκε μόνο κατά 100 εκ. Και αξίζει να σημειωθεί ότι η πραγματική αύξηση του ΑΕΠ είναι μονό 2%, πράγμα που σημαίνει ότι η πανηγυρικά αναφερόμενη μείωση του λόγου χρέους/ΑΕΠ οφείλεται κατά κύριο λόγο στο ύψος του πληθωρισμού που τον αισθάνεται ο απλός πολίτης στην τσέπη του καθημερινά.

Την ώρα λοιπόν που οι πολίτες βιώνουν μια πολύ δύσκολη περίοδο βλέποντας το κόστος διαβίωσης να αυξάνεται και τα πραγματικά τους εισοδήματα να μειώνονται η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει μια πλαστή εικόνα μείωσης του πληθωρισμού και ταυτόχρονα πανηγυρίζει για την αύξηση των φορολογικών εσόδων και την μείωση των δημοσίων υπηρεσιών.

Η χώρα χρειάζεται ένα διαφορετικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Ένα σχέδιο που θα λάβει πραγματικά μέτρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και ταυτόχρονα θα διασφαλίσει όλες εκείνες τις δημόσιες υπηρεσίες και αγαθά που είναι αυτονόητα στις σύγχρονες ανεπτυγμένες κοινωνίες. Η Νέα Δημοκρατία έχει αποδείξει ότι ούτε μπορεί ούτε θέλει να φτιάξει ένα τέτοιο σχέδιο.
___________________________________________________________

(*) Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι Έλληνας οικονομολόγος, πολιτικός και βουλευτής της Νέας Αριστεράς, στις εκλογές του Ιουνίου 2023. Έχει διατελέσει υπουργός Οικονομικών (2015-2019) και αναπληρωτής υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων (2015) σε κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ευρώπη στο χακί και το παράρτημα «Ελλάς»

     Το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ο ρόλος της Τουρκίας, και οι σχέσεις με τα δύο στρατόπεδα, δημιουργούν νέες καταστάσεις, άκρως επικίνδυνες για την κυριαρχία της Ελλάδας. Αλλά μάλλον κανείς δεν θέλει να θέσει αυτά τα ζητήματα σαν κεντρικά για το πολιτικό σκηνικό, την αντιπαράθεση των κομμάτων, την ενημέρωση του λαού, την αναγκαία προετοιμασία για όσα έρχονται...




Ρούντι Ρινάλντι *

Σε αντίθεση με όσα διαφημίζουν τα κόμματα, τόσο τα συστημικά όσο και τα υπόλοιπα που κατέρχονται στις ευρωεκλογές (μέχρι τώρα 46 συνολικά), θα ασχοληθούμε με ορισμένα κεντρικά ζητήματα που φαίνεται να μην πολυαπασχολούν το πολιτικό σκηνικό. Διότι μοιάζει να ενδιαφέρει περισσότερο το ποσοστό κάθε κόμματος, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους υποψήφιους ευρωβουλευτές που χρειάζονται τον σταυρό, οι μεταγραφές από κόμμα σε κόμμα, οι περσόνες του αθλητισμού, της δημοσιογραφίας ή του καλλιτεχνικού χώρου που θα πλασαριστούν στα ψηφοδέλτια κ.ο.κ.

Η προσεχής αναμέτρηση θυμίζει έτσι περισσότερο αναμέτρηση «εσωτερικού χώρου» ανάμεσα σε μικρούς παίκτες, ενώ η αρένα είναι πολύ μεγαλύτερη: αφορά ολόκληρη την Ευρώπη των 27 κρατών μελών της Ε.Ε. Δηλαδή όχι όλη την Ευρώπη, αφού εξαιρείται από αυτήν η Ρωσία, που έχει μάλιστα ανακηρυχθεί και επισήμως σε μεγάλο και επικίνδυνο εχθρό… Εν πάση περιπτώσει, το πολιτικό προσωπικό πολλών αποχρώσεων και διαφορετικής δύναμης αποσιωπά δύο μείζονα ζητήματα που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις βασικότερες εξελίξεις:

α) Τον πόλεμο στην Ουκρανία, στην καρδιά της Ευρώπης, που ήδη μετρά δύο χρόνια, καθώς και τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή (6 μήνες ήδη) και την αναμενόμενη κλιμάκωσή τους.

β) Την αναβαθμισμένη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, που ούτε στιγμή δεν σταμάτησε να προωθεί –και μάλιστα με προκλητικό τρόπο– τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της απέναντι στην ελληνική κυριαρχία σε όλη τη γραμμή, από Κύπρο, Λιβυκό πέλαγος και Γαύδο έως Δωδεκάνησα, Αιγαίο και Θράκη.

Το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ο ρόλος της Τουρκίας, και οι σχέσεις με τα δύο στρατόπεδα, δημιουργούν νέες καταστάσεις, άκρως επικίνδυνες για την κυριαρχία της Ελλάδας. Αλλά μάλλον κανείς δεν θέλει να θέσει αυτά τα ζητήματα σαν κεντρικά για το πολιτικό σκηνικό, την αντιπαράθεση των κομμάτων, την ενημέρωση του λαού, την αναγκαία προετοιμασία για όσα έρχονται. Στο σημερινό σημείωμα θα ασχοληθούμε λοιπόν με το πώς διαμορφώνεται το περίγραμμα της νέας κατάστασης για την Ε.Ε. και την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας τα λόγια βασικών πρωταγωνιστών: Ελλήνων, Γερμανών, Αμερικανών – από δηλώσεις τους, κυρίως επί ελληνικού εδάφους.

Όλες οι προτεραιότητες αλλάζουν με βάση τον πόλεμο

Μια ακόμα μορφή του «αδιανόητου» είναι και η σιωπή που τηρεί ο πολιτικός κόσμος (αλλά σε μεγάλο βαθμό και μέρος της κοινωνίας που νοιώθει, φοβάται, αλλά δεν θέλει να το πιστέψει) γύρω από τη νέα πραγματικότητα και την αλλαγή όλων –μα όλων– των προτεραιοτήτων με βάση τον πόλεμο και την ενδυνάμωση της τάσης του πολέμου παγκοσμίως.

Η Ευρώπη και τα διάφορα εγχειρήματα ολοκλήρωσης, ενοποίησης ή απλώς σύγκλισης ανάμεσα στις χώρες της είχαν θέσει ως προμετωπίδα της ίδιας της συγκρότησης την ειρήνη. Δηλαδή να τεθεί οριστικά ένα τέλος στους πολέμους ανάμεσα και σε ευρωπαϊκές δυνάμεις, ιδιαίτερα μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους που έγιναν κυρίως (ή ξεκίνησαν βασικά) στην Ευρώπη με καταστροφικά αποτελέσματα. Βέβαια το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν απείχε από πολέμους, και οι βασικές χώρες (οι ισχυρότερες με έντονο αποικιοκρατικό παρελθόν και σύγχρονη ιμπεριαλιστική πολιτική) επενέβαιναν σε πολλά μέρη του κόσμου, ή έπαιρναν μέρος σε επιθετικές στρατιωτικές συμμαχίες (το ΝΑΤΟ δεν είναι μια «ιερή αμυντική συμμαχία», όπως ισχυρίστηκε ο κ. Κασσελάκης…). Ακόμα και στην πρόσφατη ιστορία, το 1999, η Ε.Ε. πήρε δραστήρια μέρος στον πόλεμο που κήρυξαν 19 Δυτικές χώρες ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Ήδη από τότε έχουμε μια «άλλη Ευρώπη».

Όμως φαίνεται ότι, από το 2014 και ύστερα, έχουμε μια κλιμάκωση της επιχειρούμενης περικύκλωσης της Ρωσίας, με ένα πραξικόπημα που οργανώθηκε από τους Δυτικούς στην Ουκρανία και την ντε φάκτο κήρυξη πολέμου ενάντια στους ρωσόφωνους πληθυσμούς αυτής της χώρας. Μετά από πολλά χρόνια, η ίδια η Μέρκελ παραδέχθηκε ότι οι συμφωνίες του Μινσκ υπογράφτηκαν υποκριτικά, μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο οι Δυτικοί για τον πόλεμό τους ενάντια στη Ρωσία. Από τον Φεβρουάριο του 2022 έχουμε την έναρξη ενός πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης, που δεν είναι απλά πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά πόλεμος της «συλλογικής Δύσης-ΝΑΤΟ» ενάντια στη Ρωσία. Έκτοτε μπορούμε να μιλάμε για μια πλήρως μεταλλαγμένη Ε.Ε. και μια νέα ιστορική φάση, που ακόμα δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί και, κυρίως, πού θα οδηγήσει.

Όλοι οι προηγούμενοι σχεδιασμοί, όλα τα προγράμματα, όλες οι εφαρμοσμένες πολιτικές έπρεπε να τροποποιηθούν (και τροποποιήθηκαν) κάτω από την μπαγκέτα του παράγοντα «πόλεμος». Έτσι πηγαίνουμε σε ευρωεκλογές, ενώ η Ευρώπη ντύνεται στο χακί και προετοιμάζεται ακόμα περισσότερο για τον πόλεμο. Μήπως αυτό είναι ένα μικρό γεγονός που συμβαίνει πολύ μακριά, ή που δεν έχει καμία σχέση με όσα ζούμε, και κυρίως με όσα θα ζήσουμε; Γι’ αυτό σιωπούν όλοι οι υποτιθέμενοι ταγοί της πολιτείας, της πολιτικής, της διανόησης; Αλήθεια, πόση σχέση έχει με αυτά ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην κυρία Βίκυ Φλέσσα και τον κύριο Γιώργο Αυτιά για τους σταυρούς στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ., ή το πόσο καλά θα πάει ο κύριος Ζαγοράκης με το ΠΑΣΟΚ, ή ο κύριος Φαραντούρης αντιμέτωπος με την κυρία Μπεκατώρου και την κυρία Κουντουρά στο ΣΥΡΙΖΑ; Ή ακόμα –για να μην ξεχνιόμαστε– ο κ. Μπάμπης Στόκας των Πυξ Λαξ, που του έγινε πρόταση από την κυρία Κωνσταντοπούλου να είναι υποψήφιος και δήλωσε σχετικά άνετος: «Το ένστικτό μου λέει να το δοκιμάσω. Δεν ξέρω τίποτα, δεν είμαι σε τίποτα μέσα. Είμαι καινούριος, αλλά με αγνές προθέσεις. Λέω να το δοκιμάσω»…


     Το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας, ο ρόλος της Τουρκίας, και οι σχέσεις με τα δύο στρατόπεδα, δημιουργούν νέες καταστάσεις, άκρως επικίνδυνες για την κυριαρχία της Ελλάδας. Αλλά μάλλον κανείς δεν θέλει να θέσει αυτά τα ζητήματα σαν κεντρικά…


Με το στόμα του Μαργαρίτη Σχοινά

Ο «δικός μας» Μαργαρίτης Σχοινάς είναι αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδιος «για την προώθηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής». Στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο (18/2/2024), την οποία χαρακτήριζε ως «μεγάλο ραντεβού της Δύσης», δήλωνε: «Είναι [η Διάσκεψη] μια ευκαιρία για τους εκπροσώπους του ελεύθερου κόσμου, κυρίως του διατλαντικού δεσμού, να επιβεβαιώσουν την αξία της συμμαχίας σε έναν κόσμο ολοένα και πιο σκοτεινό, πιο ανασφαλή. Φέτος ειδικά, με δύο πολέμους στη γειτονιά μας, η ανάγκη να μπορέσουν η Ευρώπη και η Αμερική μαζί να συντονίσουν τα βήματά τους αυτή την χρονιά, που συν τοις άλλους είναι και εκλογική και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, είναι το βασικό ζητούμενο. Και η Ευρώπη προσέρχεται με σαφέστατη δέσμευση να καταστεί επιτέλους παραγωγός ασφάλειας, όχι απλώς καταναλωτής ασφάλειας, όπως ήταν μέχρι τώρα».

Βέβαια ο αντιπρόεδρος δεν έχει «παρωπίδες», ξέρει: «Η ασφάλεια είναι κάτι που αναμφίβολα κοστίζει. Μέχρι τώρα η Ευρώπη στηριζόταν κυρίως στον εταίρο της από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δεν είναι όμως ένα δυσβάσταχτο οικονομικό φορτίο για ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ οι επενδύσεις στην ασφάλεια; Κι όμως, ξέρετε ότι αυτό γίνεται στην πράξη περισσότερο απ’ ό,τι συζητείται. Να σας δώσω μερικά παραδείγματα: η Ευρώπη συνολικά ως Ευρώπη, τα κράτη μέλη και η Ε.Ε. μαζί, κάθε χρόνο ξοδεύουμε 380 δισ. ευρώ για την ασφάλειά μας, για την άμυνά μας. Αυτό το ποσό, συνολικά, είναι κατά 60% περισσότερο από όσο ήταν το 2014. Και είναι πολύ παραπάνω από το 2% του ΑΕΠ, για το οποίο γίνεται τόση κουβέντα».

Ο επίτροπος για την «προώθηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» έχει σαφέστατη γνώση ότι αυτός ο τρόπος ζωής θα πρέπει να προσαρμοστεί στο χακί χρώμα μιας εμπόλεμης Ευρώπης…

Με το στόμα της κυρίας φον ντερ Λάιεν επί ελληνικού εδάφους

Η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρώην υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, και νυν υπό εξέταση για πολλαπλά σκάνδαλα από εισαγγελικές αρχές του Βελγίου και επιτροπές της Ε.Ε. (για υποθέσεις όπως η αγορά –χωρίς καμία συνεννόηση– δισεκατομμυρίων δόσεων εμβολίων της Pfizer αξίας περίπου 35 δισ. ευρώ, ή η δωροδοκία του Βίκτορ Όρμπαν με 10,2 δισ. ευρώ, προκειμένου να μην ασκήσει βέτο στην ενταξιακή πορεία της Ουκρανίας στην Ε.Ε., και πρόσφατα το αποκαλούμενο «Pieper gate»), μίλησε με ενθουσιασμό στο 15ο συνέδριο της Ν.Δ. Να τι είπε: «Σήμερα η Ελλάδα είναι πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας, πυλώνας του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., και συντρέχει στην άμυνα της Ουκρανίας, χάρη στους Έλληνες πολίτες και χάρη στην ηγεσία σας, Κυριάκο. […] Η Ε.Ε. οφείλει να δαπανήσει περισσότερα, καλύτερα και ευρωπαϊκά για την άμυνά της, επιμένοντας ότι η συνεργασία στην άμυνα θα πρέπει να είναι προτεραιότητα του μέλλοντός μας».

Κάνοντας αναφορά στον Βλαντίμιρ Πούτιν, που «θέλει να αφανίσει την Ουκρανία», η φον ντερ Λάιεν επέμεινε ότι αυτός έχει και συμμάχους στην Ε.Ε. «οι οποίοι προκαλούν ανοιχτά τις ευρωπαϊκές αξίες». Και συμπλήρωσε: «Αν και τα ονόματα αυτών των κομμάτων ανά την Ευρώπη είναι διαφορετικά, ο στόχος είναι ο ίδιος: να καταστρέψουν την Ευρώπη. Αυτό δεν θα τους το επιτρέψουμε. Οφείλουμε να ορθώσουμε ανάστημα και να αντεπιτεθούμε». Ακούγοντας την πρόεδρο της Κομισιόν ο Μαργαρίτης Σχοινάς, μέλος της ΝΔ και παρών στο συνέδριο στο Ζάπειο, έσπευσε να ανακράξει: «Η σημερινή Ελλάδα, η ευρωπαϊκή Ελλάδα, είναι το πρότυπο, το μοντέλο που όλοι γύρω μας θέλουν να ακολουθήσουν. Είμαστε αυτό που όλοι οι γείτονές μας θέλουν μια μέρα να γίνουν. […] Η Ευρώπη είναι η πιο αποτελεσματική ασπίδα για την Ελλάδα. […] Η Ευρώπη χρειάζεται ηγεσία ικανή να βρίσκει τις λύσεις για να ξεπερνάει τις κρίσεις, όχι λόγια του αέρα και κηρύγματα μίσους. Η Ευρώπη χρειάζεται Ούρσουλα και Κυριάκο, όχι Λεπέν, Σαλβίνι και τους εγχώριους φίλους του Πούτιν»!
 

     Ναι, αυτή η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο 1848, μια κοινωνική και δημοκρατική επανάσταση. Υπάρχει κάποιος ρόλος για την Ελλάδα σ’ αυτόν τον στόχο; Βέβαια. Και σε πρώτο επίπεδο αυτός περνά μέσα από τη διεκδίκηση, στην πράξη, της Εθνικής Κυριαρχίας και της Ουδετερότητας της χώρας μας


Με το στόμα του Τζορτζ Τσούνις στον ομφαλό της Γης, τους Δελφούς

Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα κ. Τζ. Τσούνις δεν μπορεί να λείπει από το Φόρουμ των Δελφών, που φέτος είχε τίτλο «Η μεγάλη μετάβαση». Εκεί έδωσε αυτοπροσώπως τους αμερικάνικους χρησμούς για την Ελλάδα, τον πόλεμο, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις: «Η Ελλάδα στηρίζει τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. […] Οι ΗΠΑ θεωρούν την Ελλάδα έναν ουσιαστικό σύμμαχο του ΝΑΤΟ, έναν γεωστρατηγικό εταίρο. Είναι μια σχέση που έχει βαθύνει και δυναμώσει όλα αυτά τα χρόνια. […] Υπάρχει δέσμευση των ΗΠΑ για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού στρατού, καθώς πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό εταίρο στο ΝΑΤΟ. […] Κατά τις τελευταίες τέσσερις ελληνικές κυβερνήσεις οι σχέσεις μας έχουν αναπτυχθεί ραγδαία. […] Είμαστε στρατηγικοί εταίροι ο ένας του άλλου στην περιοχή».

Αυτή η έκφραση, «είμαστε στρατηγικοί εταίροι», συνοδεύεται από το «ο ένας του άλλου», αλλά προσοχή, στην περιοχή. Οι ΗΠΑ απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα από την περιοχή, αλλά την αισθάνονται δική τους: ΝΑΤΟϊκά εδάφη, ΝΑΤΟϊκές θάλασσες, ΝΑΤΟϊκά νησιά, θα πουν και οι υποτελείς τους στην περιοχή… Για τα ελληνοτουρκικά, έχει σταθερό μοτίβο: «Έχει υπάρξει μια σημαντική αναθέρμανση στις σχέσεις μεταξύ δύο εταίρων μας στο ΝΑΤΟ. […] Οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Ενθαρρύνουμε και τους δύο συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ να συνεχίσουν αυτή την πορεία. Κανείς δεν ωφελείται περισσότερο από μια ειρηνική και σταθερή περιοχή από την Ελλάδα και την Τουρκία. Υπάρχει ένα κοινό συμφέρον, και είναι επίσης προς το συμφέρον των ΗΠΑ να συνεχίσουν και οι δύο σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ αυτή την προσέγγιση».

Βέβαια ο κ. Τσούνις δεν μπορούσε να μην επικαλεστεί τον παγκοσμιοποιητικό λόγο περί αγάπης (όταν αναφέρθηκε στη συμπερίληψη των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων και στους μετανάστες): «Η αγάπη είναι αγάπη, είμαστε όλοι ίσοι, όλοι δημιουργίες του Θεού. Πρέπει να σταματήσουμε τη ρητορική του μίσους και να μιλήσουμε τη γλώσσα της αγάπης». Ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα μας κάνει λόγο για αγάπη! Για να τον ξεχάσει εντελώς όταν αναφέρεται στις καλές σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ και στο δικαίωμα του Ισραήλ να «αμύνεται», δηλαδή να επιβάλλει μια εθνοκάθαρση και γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων.

Ποια η θέση;

Η θέση δεν μπορεί να είναι άλλη από το μια «άλλη Ευρώπη», από την υπεράσπιση της Ειρήνης και την αποτροπή ενός Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Από την απαλλαγή της Ευρώπης από την παρουσία και την μπότα των ΗΠΑ, από την κατάργηση του ΝΑΤΟ, την εναντίωση στην «οικονομία του πολέμου» και τη στρατιωτικοποίηση. Μια άλλη Ευρώπη, όχι σύμπλεγμα Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, μια Ευρώπη με άλλη οργάνωση και συνεργασία ανάμεσα στις κυρίαρχες χώρες, χωρίς ένα γραφειοκρατικό συγκεντρωτικό βαρίδι σαν την Ε.Ε. Μια άλλη Ευρώπη από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό, με ένα νέο σύμφωνο ειρήνης και ασφάλειας ανάμεσα στις χώρες της. Μια Ευρώπη με ευρύτατες αποστρατιωτικοποιημένες και αποπυρηνικοποιημένες ζώνες, ώστε να μην νοιώθει κανείς ότι απειλείται από άλλες δυνάμεις. Μια Ευρώπη δημοκρατική, με κοινωνική αλληλεγγύη, με σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση, και με ξεπέρασμα του αποικιοκρατικού-ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της. Μια νέα διάσταση της Ευρώπης σε συνεργασία με όλες τις υπόλοιπες ηπείρους, για ένα διαφορετικό μέλλον.

Ναι, αυτή η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο 1848, μια κοινωνική και δημοκρατική επανάσταση. Πριν είναι πολύ αργά… Έχει χώρο και υπάρχει κάποιος ρόλος για την Ελλάδα σ’ αυτόν τον στόχο; Βέβαια. Και σε πρώτο επίπεδο αυτός περνά μέσα από τη διεκδίκηση, στην πράξη, της Εθνικής Κυριαρχίας και της Ουδετερότητας της χώρας μας. Η ΝΑΤΟφροσύνη βλάπτει και απειλεί τη χώρα, το λαό, τη φύση, τη ζωή!
πηγή: edromos.gr 
__________________________________________________________

* Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης του Δρόμου της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, συγγραφέας και αρθρογράφος - πολιτικός αναλυτής. Υπήρξε επικεφαλής της πολιτικής ομάδας και των εκδόσεων Α/συνέχεια, στη συνέχεια της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟE) που συμμετείχε ως τάση στον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ. Διετέλεσε μέλος της ΚΕ της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, όργανα από τα οποία παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2015, διαφωνώντας με τις επιλογές της τότε ηγεσίας.

Ευρωεκλογές: Για ποια Ευρώπη;




     Οι ευρωεκλογές είναι μια μεγάλη ευκαιρία να καταδικαστεί η κυβερνητική πολιτική, η συντηρητική στροφή της Ε.Ε. και η άνοδος της ακροδεξιάς.



Σε λιγότερο από δύο μήνες διεξάγονται οι ευρωεκλογές και τα επιτελεία των κομμάτων ανεβάζουν στροφές, ανακοινώνουν υποψηφίους και προετοιμάζονται πυρετωδώς. Βάζουν στόχους, κάνουν υπολογισμούς και θέτουν τα κεντρικά διλήμματα στους ψηφοφόρους. Σε όλη αυτή τη διαδικασία παίζουν τον ρόλο τους και οι δημοσκοπήσεις. Με ποια κριτήρια, λοιπόν, θα ψηφίσουν οι πολίτες την 9η Ιουνίου; Θα καθορίσει την επιλογή τους η εγχώρια πολιτική κατάσταση ή θα τους απασχολήσουν και τα μεγάλα ευρωπαϊκά ζητήματα;

Κατά την άποψή μου δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός στα θέματα αυτά από τη στιγμή που κρίσιμες αποφάσεις, οι οποίες λαμβάνονται στην Ευρώπη, επηρεάζουν και υπαγορεύουν τις πολιτικές στην Ελλάδα. Φαίνεται, όμως, ότι οι ψηφοφόροι λιγότερο θα σκεφτούν ευρωπαϊκά και περισσότερο τοπικά, αφού τους προβληματίζουν πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως εκείνα της ακρίβειας, της ασφάλειας, των Τεμπών, των υποκλοπών, αλλά και θέματα δημοκρατίας και εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα μετά τις απρόβλεπτες εξελίξεις στον χώρο της Μέσης Ανατολής.

Από την άλλη, ωστόσο, δεν μπορεί να μην τους προκαλεί ερωτηματικά το γεγονός ότι με τους υπάρχοντες συσχετισμούς η Ευρώπη πέρασε από τη στασιμότητα στην οπισθοδρόμηση και οδεύει σε συντηρητικές κατευθύνσεις και επικίνδυνους δρόμους. Διόλου απαρατήρητη δεν πρέπει να μένει η σημαντική άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων, η οποία αναμένεται να καταγραφεί και στις ευρωεκλογές. Αυτό βέβαια έχει την εξήγησή του. Δίνεται πεδίο δράσης στην ακροδεξιά, γιατί μεγάλα προβλήματα, τα οποία απασχολούν τους πολίτες, όπως αυτά της οικονομίας, της ανεργίας, των προσφυγικών ροών, των γεωργικών ενισχύσεων , της εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε., της αδυναμίας της Ευρώπης να επηρεάσει τις διεθνείς εξελίξεις και να αρθρώσει δική της φωνή κ.ά., παραμένουν άλυτα εξαιτίας και των συγκρουόμενων συμφερόντων των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Ένα επιπλέον γεγονός για το πού πηγαίνει η Ευρώπη καταγράφηκε τις τελευταίες μέρες με όσα συνέβησαν με τον κ. Βαρουφάκη στο Βερολίνο. Η φίμωση ενός Έλληνα πολίτη, ενός αρχηγού κόμματος (ο οποίος ήταν πρώην υπουργός) και άλλων επιφανών Ευρωπαίων σε συνθήκες, υποτίθεται, δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου, πέρα από την αγανάκτηση και την καταδίκη, προκαλεί θλίψη και σκεπτικισμό για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου. Δεν πρέπει να γίνει ανεκτό στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και των μεγάλων διανοητών η αντίθετη άποψη να κηρύσσεται ανεπιθύμητη και να επανέρχονται οι προγραφές ως μέσο αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων. Αν αυτή η τακτική υιοθετηθεί, το ήδη ξεθωριασμένο όραμα για την Ευρώπη των λαών θα ενταφιαστεί οριστικά.

Γι’ αυτόν και για πολλούς άλλους λόγους χρειάζεται να αλλάξει ριζικά ο τρόπος λήψης των αποφάσεων στην Ε.Ε. Δεν μπορεί ένα Διευθυντήριο να καθορίζει τις πολιτικές και το Ευρωκοινοβούλιο να έχει ψαλιδισμένες αρμοδιότητες και να βρίσκεται στο περιθώριο. Θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών λαών να αποφασίζουν για τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τους Ευρωπαίους πολίτες.

Εν κατακλείδι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη υπάρχουν πολλά και σημαντικά προβλήματα τα οποία είναι ανάγκη να αντιμετωπιστούν άμεσα. Έχει μεγάλη σημασία πώς θα είναι οι συσχετισμοί την επόμενη ημέρα των ευρωεκλογών. Δεν μπορεί, επομένως, η ψήφος της 9ης Ιουνίου να είναι ψήφος επιδοκιμασίας της κυβέρνησης, ούτε να αποτελεί κριτήριο και δίλημμα αν θα είναι δεύτερο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ. Δε γίνεται οι ευρωεκλογές να μετατρέπονται σε πασαρέλα λαμπρών ονομάτων από τον χώρο της τηλεόρασης, του αθλητισμού κ.λπ., τα οποία πολλές φορές έχουν ελάχιστη σχέση με την πολιτική και μηδαμινή γνώση των ευρωπαϊκών προβλημάτων. Οι ευρωεκλογές είναι μια μεγάλη ευκαιρία να καταδικαστεί η κυβερνητική πολιτική, η συντηρητική στροφή της Ε.Ε. και η άνοδος της ακροδεξιάς. Είναι μια ευνοϊκή περίσταση να αρθρωθεί ένας πειστικός και εναλλακτικός λόγος από τις δυνάμεις της αριστεράς και της οικολογίας για μια άλλη Ευρώπη, μια Ευρώπη της δημοκρατίας, της ειρήνης, της ισότητας, της αλληλεγγύης, του πολιτισμού. Για την Ευρώπη των ευρωπαϊκών λαών.

πηγή: 2020mag.gr
__________________________________________

Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας και αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Δημήτρης Καζάκης: Η Ελλάδα οδηγείται τάχιστα σε μια νέα κρίση πληρωμών!

     Το κυρίαρχο όμως πρόβλημα ήταν, είναι και παραμένει το δημόσιο χρέος. Και το χειρότερο είναι ότι ο τρόπος αναχρηματοδότησής του, μέσω κυρίως του βραχυχρόνιου δανεισμού με repos από το «Κοινό Κεφάλαιο Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και Ασφαλιστικών Φορέων», που διατηρεί η Τράπεζα της Ελλάδας σύμφωνα με τον καταχρηστικό ν. 2469/97 του Σημίτη, έχει πλέον εξαντληθεί.






To 2024 πιθανότητα θα είναι ένα νέο 2010 για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αν και πολύ χειρότερο γιατί η χώρα μας είναι σε πολύ πιο δεινή θέση απ’ ότι τότε. Τόσο σε επίπεδο χρέους, το οποίο παραμένει το κυρίαρχο πρόβλημα, όσο και σε επίπεδο εισοδήματος, επενδύσεων και απασχόλησης.

Η κυβέρνηση επιχείρησε τους προηγούμενους μήνες κυρίως με πληρωμένα από τον κρατικό προϋπολογισμό δημοσιεύματα στο εσωτερικό και εξωτερικό, να δημιουργήσει μια πλαστή εικόνα «οικονομικού θαύματος» για την καταρρέουσα Ελλάδα. Για το λόγο αυτό δαπάνησε υπερδιπλάσια ποσά απ’ ότι π.χ. θα απαιτούσε η εγκατάσταση ενιαίου συστήματος διεύθυνσης και ελέγχου του σιδηροδρομικού διχτύου της χώρας, προκειμένου να αποφύγουμε νέα Τέμπη.

Ταυτόχρονα, επέβαλε ομερτά στα ΜΜΕ και τους δημοσιογραφικούς κύκλους σχετικά με την καταρρέουσα οικονομία της Ελλάδας. Με την άρρητη συμπαράσταση του συνόλου της αντιπολίτευσης. Κι έτσι κανείς δεν τολμά να πει την αλήθεια. Κανείς δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο αφήγημα. Εκτός βέβαια από αντιπολιτευτικές καντρίλιες σχετικά με το «μίγμα πολιτικής». Τίποτε άλλο.

Δεν πρέπει ο μέσος Έλληνας να αντιληφθεί αυτό που επίκειται. Όπως δεν έπρεπε να το αντιληφθεί και το 2008-2009, έστω κι αν είχε ήδη δρομολογηθεί η επίσημη χρεωκοπία της χώρας. Πρέπει για μια ακόμη φορά να πιαστεί εξ απήνης, ώστε εν μέσω κρίσης πληρωμών να εκβιαστεί για να σκύψει το κεφάλι στα πολύ χειρότερα.

Για το λόγο αυτό και με κάλυψη του ευρωπαϊκών οργάνων η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια πρωτοφανή – ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα – «δημιουργική λογιστική».

Έτσι εμφανίζει το ΑΕΠ του 2023 να παρουσιάζει πραγματική αύξηση γύρω στο 2% σε σχέση με το 2022. Την ίδια όμως ώρα ο Κύκλος Εργασιών για το Σύνολο των Επιχειρήσεων της Ελληνικής Οικονομίας με υποχρέωση τήρησης Διπλογραφικών Βιβλίων, σημείωσε πτώση σε τρέχουσες τιμές για το 2023 της τάξης του 3,8%! Η πτώση αυτή συνεχίζεται και τον Ιανουάριο 2024 σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2023 κατά 1,5% σε τρέχουσες τιμές.

Πώς λοιπόν γίνεται ο τζίρος του συνόλου των Επιχειρήσεων της Ελληνικής οικονομίας να παρουσιάζει πτώση το 2023 και μάλιστα σε τρέχουσες τιμές, αλλά το ΑΕΠ να παρουσιάζει πραγματική άνοδο; Πρόκειται φυσικά για «δημιουργική λογιστική».

Ταυτόχρονα, εμφανίζουν τον επίσημο πληθωρισμό να κινείται το 2023 σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από το 2022, αλλά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Στο διάγραμμα βλέπουμε την εξέλιξη του επίσημου Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ) σε σύγκριση με τον τιμάριθμο λιανικών πωλήσεων για όλη την περίοδο 2001-2023.



Τι παρατηρούμε; Ο ΔΤΚ παρακολουθεί τον τιμάριθμο των λιανικών πωλήσεων για όλα τα χρόνια, εκτός από το 2023! Το 2023 εμφανίζεται να μειώνεται δυσανάλογα με τον τιμάριθμο λιανικών πωλήσεων, ο οποίος κινείται στο 7,2%!

Το κυρίαρχο όμως πρόβλημα ήταν, είναι και παραμένει το δημόσιο χρέος. Και το χειρότερο είναι ότι ο τρόπος αναχρηματοδότησής του, μέσω κυρίως του βραχυχρόνιου δανεισμού με repos από το «Κοινό Κεφάλαιο Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και Ασφαλιστικών Φορέων», που διατηρεί η Τράπεζα της Ελλάδας σύμφωνα με τον καταχρηστικό ν. 2469/97 του Σημίτη, έχει πλέον εξαντληθεί. Ήδη στα τέλη του 2023 το δημόσιο χρέος που έχουν επωμιστεί τα ΝΠΔΔ και οι Ασφαλιστικοί Φορείς έφτασε σχεδόν τα 69 δις ευρώ!

Ταυτόχρονα και παρά τα εκατοντάδες εκατομμύρια προβολής του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της Ελλάδας, οι διεθνείς αγορές χρήματος και κυρίως οι θεσμικοί επενδυτές εξακολουθούν να μην εμπιστεύονται τους ελληνικούς τίτλους χρέους, αλλά και την κατάσταση των εγχώριων τραπεζών. Γι’ αυτό και δεν αγοράζουν.

Προκειμένου λοιπόν να αντιμετωπιστεί η υφέρπουσα κρίση πληρωμών, η ΕΕ εξανάγκασε για μια ακόμη φορά την Ελλάδα να κυνηγήσει πρωτογενή πλεονάσματα, προκειμένου να περιοριστούν, οριακά έστω, οι τεράστιες ανάγκες αναχρηματοδότησης του δημόσιου χρέους. Κι έτσι η καταρρέουσα και υπερχρεωμένη ελληνική οικονομία υπόκειται σε νέα, ακόμη πιο αδίστακτη «εσωτερική υποτίμηση» σε συνθήκες όπου η φυγή χρήματος και κεφαλαίου φτάνει σε νέα ύψη.

Το καθαρό έλλειμμα διατραπεζικών συναλλαγών Target-2 το 2023 σημείωσε νέο ιστορικό υψηλό ξεπερνώντας τα 114,6 δις ευρώ από 110,1 δις ευρώ το 2022, το οποίο συνιστούσε επίσης ετήσιο ρεκόρ για όλη την περίοδο ένταξης στο ευρωσύστημα! Την ίδια ώρα που το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μειώθηκε στα 14,1 δις ευρώ το 2023 από 21,2 δις ευρώ το 2022. Λόγω κυρίως των μέτρων εμπάργκο κατά της Ρωσίας.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα αντιμετωπίσει αυτή την επιδείνωση της κρίσης πληρωμών με την φορολεηλασία ενός εισοδήματος που συρρικνώνεται ραγδαία, αλλά και την επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, απ’ όπου ελπίζει να αντλήσει 7,2 δις ευρώ φέτος. Θα τα καταφέρει; Και μάλιστα εν μέσω μιας όλο και βαθύτερης πανευρωπαϊκής κρίσης που επιδεινώνει η κλιμάκωση του πόλεμου, η επιβολή εμπάργκο και ενός πανάκριβου ενεργειακού μοντέλου προς όφελος των χρηματιστικών αγορών;

Το θέμα δεν είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση. Τόσο το κυβερνών κόμμα, όσο και τα υπόλοιπα της Βουλής – μηδενός εξαιρουμένου – έχουν αποδείξει στην πράξη ότι δεν θέλουν με τίποτε να συζητήσει η ελληνική κοινωνία εναλλακτικές του έξωθεν και άνωθεν δεδομένου ενός απόλυτα καταστροφικού μονόδρομου. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι. Θα ανεχτούμε για μια ακόμη φορά να μας πιάσουν κότσους; Θα πούμε ξανά «ωχ, αδερφέ, δεν γίνεται τίποτε» και θα γυρίσουμε πλευρό; Ή αυτή τη φορά θα τους τελειώσουμε, πριν μας τελειώσουν;

_____________________________________________

Δημήτρης Καζάκης, είναι πολιτικός και οικονομολόγος-αναλυτής. Ιδρυτής και πρόεδρος του Ενιαίου Πατριωτικού Μετώπου – Ε.ΠΑ.Μ.

Θα είναι οι ευρωεκλογές άλλη μια χαμένη ευκαιρία για την Ευρώπη;

     Με λίγα λόγια οι ευρωπαϊκές ηγεσίες παρασύρονται στη δίνη των γεγονότων που δημιουργούν άλλοι: οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα!!!

Το ενδιαφέρον, αλλά και ανησυχητικό, είναι ότι παρόλο που η Ε.Ε. οδεύει προς τις ευρωεκλογές, ο πολιτικός διάλογος δεν αναδεικνύει τα μεγάλα ευρωπαϊκά θέματα, ούτε ζητήματα και πολιτικές που θα μπορούσαν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων προς όφελος της χειραφέτησης της Ε.Ε. στο διεθνές περιβάλλον αλλά και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων...

Στα εναλλακτικά σενάρια για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και όλου του κόσμου, επικρατεί η δυστοπία, με προβλέψεις για συγκρούσεις οικονομικές, γεωπολιτικές αλλά και πολεμικές.

Οι κεντρικοί θεσμοί εμφανίζονται να παρασύρονται από υπόγειες δυναμικές οι οποίες δημιουργούνται από φαινομενικά απροσδόκητα γεγονότα αλλά και από τη δύναμη της αδράνειας.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία πυροδότησε τον πόλεμο, την ενεργειακή κρίση και τον πληθωρισμό με αποτέλεσμα η Ε.Ε. να βάλει σε δεύτερη μοίρα τα σχέδια για πράσινη μετάβαση και ύστερα και από την ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή να δίνει πλέον προτεραιότητα στις αμυντικές δαπάνες και τους εξοπλισμούς.

Τα σχέδια επί χάρτου για Κοινή Άμυνα και κοινά εξοπλιστικά προγράμματα, τα οποία αναμασούσαν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες επί δεκαετίες, εγκαταλείφθηκαν εν μια νυκτί ύστερα από το ξέσπασμα του πολέμου, προς όφελος του ΝΑΤΟ όπου τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχουν οι ΗΠΑ. Η ευρωπαϊκή άμυνα και οι ευρωπαϊκοί εξοπλισμοί επανήλθαν στο προσκήνιο το ίδιο απότομα ύστερα από μια δήλωση του Ντόναλντ Τραμπ -ο οποίος προηγείται οριακά στις δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ- ότι το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να υπερασπίζεται όσα μέλη δεν πληρώνουν αρκετά.

Με λίγα λόγια οι ευρωπαϊκές ηγεσίες παρασύρονται στη δίνη των γεγονότων που δημιουργούν άλλοι: οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα.

Το ενδιαφέρον, αλλά και ανησυχητικό, είναι ότι παρόλο που η Ε.Ε. οδεύει προς τις ευρωεκλογές, ο πολιτικός διάλογος δεν αναδεικνύει τα μεγάλα ευρωπαϊκά θέματα, ούτε ζητήματα και πολιτικές που θα μπορούσαν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων προς όφελος της χειραφέτησης της Ε.Ε. στο διεθνές περιβάλλον αλλά και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων.

Η κατάσταση αυτή είναι μέχρις ενός σημείου εξηγήσιμη, αφού το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει πολύ περιορισμένες νομοθετικές αρμοδιότητες, για μικρό αριθμό πεδίων και σε κάθε περίπτωση οι πρωτοβουλίες του υπόκεινται στην κύρωση από το Συμβούλιο Κορυφής, ήτοι από τις εθνικές κυβερνήσεις.

Ωστόσο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν παύει να είναι ένας εν δυνάμει χώρος οραματισμού, ανάδειξης πολιτικών και σχεδιασμού μεταρρυθμίσεων.

Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σήμερα ο μόνος «παίκτης» που διαθέτει το ικανό και αναγκαίο οικονομικό, πολιτικό και διπλωματικό μέγεθος για να επηρεάσει τα πράγματα στο διεθνές περιβάλλον στην κατεύθυνση της Ειρήνης, του Διεθνούς Δικαίου αλλά και των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η Ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να προωθήσει και να υποστηρίξει μια ειρηνευτική πρωτοβουλία στη Μέση Ανατολή ώστε να αναβιώσουν οι συζητήσεις για ειρηνική διευθέτηση και μακροχρόνια συνύπαρξη δύο κρατών, με κατοχύρωση των δικαιωμάτων του Ισραήλ και των Παλαιστινίων.

Η Ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να αναμορφώσει το σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης, ώστε να ξαναστήσει στα πόδια της την Κοινωνική Ευρώπη, τα δικαιώματα της εργασίας και το Κράτος Πρόνοιας.

Η Ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει επενδύσεις για την πράσινη μετάβαση μέσω ευρωομολόγων και να διευρύνει την αποστολή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε να επιδιώκει συνθήκες πλήρους απασχόλησης στην οικονομία, πέρα από το στόχο του πληθωρισμού.

Η Ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να προωθήσει το υπόδειγμα της λελογισμένης οικονομικής ανάπτυξης, της αειφορίας και του σεβασμού στην Φύση και στην βιοποικιλότητα.

Και τούτο διότι μόνο ένας μεγάλος διεθνής παίκτης θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις πιέσεις που θα προκαλέσουν οι όποιες μεταρρυθμιστικές τάσεις εμφανιστούν στο διεθνές περιβάλλον όπου, δυστυχώς, έχουν πάρει το πάνω χέρι οι δυνάμεις της κοινωνικής αντίδρασης, της αλόγιστης εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και -πρόσφατα- και εκείνες της πολεμικής καταστροφής.

Οι ευρωεκλογές είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να αναδειχθούν τα ζητήματα αυτά και να τροφοδοτηθεί ένας πολιτικός διάλογος και μια κουλτούρα αλλαγής.

Αυτό προϋποθέτει, βέβαια, ότι οι πολίτες, αλλά και οι πολιτικές ηγεσίες θα πρέπει να ξεφύγουν από το γνωστό πλαίσιο, όπου η εσωτερική πολιτική διαμάχη μεταφέρεται στις Βρυξέλλες, με υποψήφιους – σελέμπριτι να διαγκωνίζονται για τις ακριβοπληρωμένες θέσεις του ευρωβουλευτή.

Χρειαζόμαστε τώρα στο προσκήνιο πολιτικά πρόσωπα και ηγεσίες με όραμα, πνοή, αλλά και με σχέδιο και πυγμή.
πηγή: politicus.gr
___________________________________________

(*) Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, είναι αρθρογράφος / ερευνητής του προγράμματος ODECO με αντικείμενο την χρήση των ανοιχτών δεδομένων στην δημοσιογραφία. Έχει σπουδάσει επιστήμη τον υπολογιστών στην Ελλάδα και το Ηνωμένο βασίλειο και έχει εργαστεί ως προγραμματιστής στην  Ελλάδα και την Ολλανδία.

Ηγεμονικός ανταγωνισμός Μεγάλων Δυνάμεων

     Η διεθνοποίηση της παραγωγής και των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων των μεγάλων κεφαλαίων έχει προκαλέσει μια θανάσιμη ηγεμονική διαμάχη μέσα σε πολύ σύντομο ιστορικό διάστημα. Η απειλή του παγκόσμιου πολέμου δεν πρόκειται να υποχωρήσει με πολιτικά ή ηθικά επιχειρήματα...



Ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανών στρατιωτικών εντάσεων που απειλούν με έκρηξη παγκοσμίου πολέμου. Από το 2022 δύο περίπου ίσες στρατιωτικές δυνάμεις - η Ρωσία και οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους, με εντολοδόχο το Κίεβο- έχουν εμπλακεί σε πόλεμο, καταστρέφοντας την Ουκρανία και προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους. Η Μέση Ανατολή βρίσκεται στα πρόθυρα γενικευμένου πολέμου εδώ και μήνες, καθώς το Ισραήλ συνεχίζει να σφαγιάζει Παλαιστίνιους στη Γάζα με τη βοήθεια και την υποστήριξη των ΗΠΑ. Και οι εντάσεις μεταξύ δύο άλλων περίπου ίσων στρατιωτικών δυνάμεων - των ΗΠΑ και της Κίνας - έχουν κλιμακωθεί σε τεράστιο βαθμό, εγείροντας την προοπτική ένοπλης σύγκρουσης στη Νότια Σινική Θάλασσα.





Ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανών στρατιωτικών εντάσεων που απειλούν με έκρηξη παγκοσμίου πολέμου. Από το 2022 δύο περίπου ίσες στρατιωτικές δυνάμεις – η Ρωσία και οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους, με εντολοδόχο το Κίεβο- έχουν εμπλακεί σε πόλεμο, καταστρέφοντας την Ουκρανία και προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους. Η Μέση Ανατολή βρίσκεται στα πρόθυρα γενικευμένου πολέμου εδώ και μήνες, καθώς το Ισραήλ συνεχίζει να σφαγιάζει Παλαιστίνιους στη Γάζα με τη βοήθεια και την υποστήριξη των ΗΠΑ. Και οι εντάσεις μεταξύ δύο άλλων περίπου ίσων στρατιωτικών δυνάμεων – των ΗΠΑ και της Κίνας – έχουν κλιμακωθεί σε τεράστιο βαθμό, εγείροντας την προοπτική ένοπλης σύγκρουσης στη Νότια Σινική Θάλασσα.

Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η κυρίαρχη δύναμη, η Κίνα είναι η ανερχόμενη οικονομική δύναμη και η Ρωσία είναι μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη, με πολύ ισχυρότερη οικονομία από ό,τι φανταζόταν η Δύση. Αυτές οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις ανταγωνίζονται για την ηγεμονία και μπαίνουν σταδιακά σε έναν μακάβριο χορό πολέμου. Είναι βέβαιο ότι τα παγκόσμια πράγματα δεν παρουσίαζαν τέτοια εικόνα τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα. Πως μπορούμε να ερμηνεύσουμε την αλλαγή;

Ένας τρόπος είναι να στηριχθούμε στην επικρατούσα φιλελεύθερη ιδεολογία, όπως προκύπτει για παράδειγμα από το έργο του Robert Keohane. Οι ΗΠΑ είναι φάρος της φιλελεύθερης δημοκρατίας και άξονας μιας διεθνούς θεσμικής συνεργασίας μεταξύ των χωρών που αποκλείει την απροκάλυπτη ηγεμονική κυριαρχία. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε διαμάχη με αυταρχικές δικτατορίες στην Κίνα και τη Ρωσία, οι οποίες απειλούν τη διεθνή ισορροπία. Όλοι όσοι πιστεύουν στα ατομικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες πρέπει να ταχθούν στο πλευρό τους

Οι υποστηρικτές αυτών των απόψεων έχουν για χρόνια γιγαντιαία επιρροή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ουσιαστικά διαμορφώνοντάς την επί δεκαετίες. Δυστυχώς γι’ αυτούς, οι ισχυρισμοί τους δεν αντέχουν σήμερα ούτε μια στιγμή κριτικού προβληματισμού. Αλλά δεν χρειάζεται καν να μπούμε σε τέτοια διαδικασία. Η γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ στη Γάζα τις έχει διαψεύσει στην πράξη. Ο Παγκόσμιος Νότος γελάει με την παραμικρή τους μνεία.

Μια καλύτερη ερμηνεία θα μπορούσε να προκύψει μέσω της λεγόμενης ρεαλιστικής θεώρησης της παγκόσμιας γεωπολιτικής, όπως για παράδειγμα στο έργο του John Mearsheimer, ο οποίος έχει διακριθεί ως σφοδρός επικριτής της Δύσης στην Ουκρανία. Οι Μεγάλες Δυνάμεις επιδιώκουν αναπόφευκτα την ηγεμονία και αυτό που έχει σημασία είναι η συσχέτιση των υλικών παραγόντων, όπως ο πληθυσμός, η οικονομική παραγωγή και στρατιωτική δύναμη. Οι ΗΠΑ υποτίμησαν δραματικά τη Ρωσία πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να την υπονομεύσουν μέσω ενός στρατιωτικού ενδιάμεσου φορέα σε συνδυασμό με εκτεταμένες οικονομικές κυρώσεις. Η ηγεμονική δύναμη ενήργησε ανόητα και θα πληρώσει το τίμημα.

Η ρεαλιστική θεώρηση έχει άμεση απήχηση για όσους βλέπουν τον κόσμο μέσα από τους φακούς της κλασικής πολιτικής οικονομίας. Αλλά εξακολουθεί να είναι περιορισμένη. Τι στηρίζει την άνοδο της Κίνας και την επιστροφή της Ρωσίας; Ποιοι είναι οι υποκείμενοι δομικοί παράγοντες που οδηγούν τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις στον ανταγωνισμό για την ηγεμονία, ωθώντας τον κόσμο προς έναν καταστροφικό πόλεμο; Αυτά τα ερωτήματα έχουν ζωτική σημασία και πρέπει να απαντηθούν.

Η μαρξιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού

Ο μαρξισμός προσφέρει την πιο πειστική απάντηση εντοπίζοντας τους υποκείμενους παράγοντες στις εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές σχέσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η ανάλυση του ιμπεριαλισμού παραμένει μια από τις πιο διαχρονικές συνεισφορές της Αριστεράς στη διεθνή γεωπολιτική, τόσο σε επίπεδο ιδεών όσο και σε επίπεδο λαϊκών κινημάτων.

Το πλέον καθιερωμένο επιχείρημα αναπτύχθηκε, φυσικά, από τον Λένιν, που βασίστηκε κυρίως στον Χίλφερντινγκ. Και οι δύο είχαν να αντιμετωπίσουν τον κλασικό ιμπεριαλισμό του τελευταίου τετάρτου του 19ου και των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, όταν κυρίως Ευρωπαίοι αποικιοκράτες μοίρασαν μεταξύ τους την Αφρική και άλλα μέρη του κόσμου, δημιουργώντας τεράστιες εδαφικές αυτοκρατορίες, για να αλληλοσπαραχθούν στη συνέχεια, με πολύνεκρες σφαγές. Οι υποκείμενες δυνάμεις συνοψίστηκαν στο «χρηματιστικό κεφάλαιο», δηλαδή στο μονοπωλιακό βιομηχανικό και εμπορικό κεφάλαιο που συγχωνεύτηκε με το τραπεζικό κεφάλαιο, με τις τράπεζες στο τιμόνι.

Η επιδίωξη του χρηµατιστικού κεφαλαίου ήταν να δηµιουργήσει εδαφικές αυτοκρατορίες, ώστε να εξασφαλίσει εξαιρετικά κέρδη µέσω της εξαγωγής εµπορευµάτων και της εξαγωγής δανειστικών κεφαλαίων. Τα κέρδη που έτσι αποσπάστηκαν από τις αποικίες επέτρεψαν στους καπιταλιστές να εξαγοράσουν ένα στρώμα της εργατικής τάξης, την «αριστοκρατία της εργασίας».

Για να επιτύχει τους εδαφικούς του στόχους, το χρηματιστικό κεφάλαιο χρειαζόταν τη στρατιωτική υποστήριξη του δικού του κράτους, και έτσι ο κόσμος χωρίστηκε σε (κυρίως ευρωπαϊκές) αυτοκρατορίες που αντιπαρατέθηκαν μεταξύ τους. Οι αργοπορημένοι, δηλαδή η Γερμανία, η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ, προσπάθησαν να ξαναμοιράσουν τον κόσμο εδαφικά, ώστε να αποκτήσουν μερίδιο από τα κέρδη. Ακολούθησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, που έφερε τις εκατόμβες στα πεδία της Φλάνδρας και αλλού.

Ο ιμπεριαλισμός συνέχισε να χαρακτηρίζει τον 20ό αιώνα, με άξονα τις ΗΠΑ, αλλά πήρε πολύ διαφορετική μορφή καθώς οι τυπικές αποικιακές αυτοκρατορίες έφτασαν στο τέλος τους. Στο δεύτερο μισό του αιώνα οι ηγεμονικές ΗΠΑ κυριάρχησαν σε μεγάλο μέρος αυτού που τότε ονομαζόταν Τρίτος Κόσμος, ενώ παράλληλα βρέθηκαν αντιμέτωπες με την ΕΣΣΔ και τους συμμάχους της. Υπήρξε ένας διαρκής Ψυχρός Πόλεμος, αλλά όχι μια γενικευμένη πολεμική ανάφλεξη, εν μέρει λόγω της πυρηνικής ισορροπίας του τρόμου.

Τα επιχειρήματα του Λένιν και του Χίλφερντινγκ στην ουσία δεν ίσχυαν κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρχαν βέβαια μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις, τόσο αμερικανικές όσο και ευρωπαϊκές, που άπλωναν τα πλοκάμια τους σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, οι χρηµατοπιστωτικές δραστηριότητες ελέγχονταν σε µεγάλο βαθµό, η εξαγωγή δανειακών κεφαλαίων ήταν περιορισµένη, και ποτέ δεν τέθηκε ζήτηµα κυριαρχίας των τραπεζών επί της ιδιωτικής βιοµηχανίας. Οι πολυεθνικές των ΗΠΑ αποσπούσαν κέρδη από την περιφέρεια χωρίς να χρειάζονται εδαφική αυτοκρατορία. Τότε η Αριστερά παρήγε θεωρίες «εξάρτησης» και «υπανάπτυξης» που στήριξαν τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Την περίοδο εκείνη, οι ΗΠΑ μπορεί να καταπίεζαν και να εκφόβιζαν τις χώρες της περιφέρειας, αλλά ο κύριος αντίπαλός τους ήταν η ΕΣΣΔ. Εξάλλου, ο στρατιωτικός ανταγωνισμός μεταξύ των ιστορικών ιμπεριαλιστικών χωρών έληξε το 1945 και δεν επανήλθε ποτέ. Όταν η ΕΣΣΔ κατέρρευσε το 1991, οι ΗΠΑ αναδείχθηκαν σε μοναδικό παγκόσμιο ηγεμόνα. Για μια στιγμή φάνηκε ότι η παλιά θεωρία του Κάουτσκι για τον «υπεριμπεριαλισμό» είχε επαληθευτεί, δηλαδή ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστών θα οδηγούσε τελικά σε μια κυρίαρχη δύναμη που θα εξουδετέρωνε μόνιμα τους ηγεμονικούς ανταγωνισμούς.

Η άνοδος του καπιταλισμού στην Κίνα, τη Ρωσία και αλλού στον 21ο αιώνα έβαλε τέλος σε τέτοιες φαντασιώσεις. Ο ιμπεριαλισμός και ο αγώνας για ηγεμονία σήμερα θυμίζουν την εποχή του Λένιν και του Χίλφερντινγκ, αλλά είναι επίσης βαθιά διαφορετικοί. Μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά τους συνοψίζονται παρακάτω με βάση το πρόσφατο βιβλίο μας, «Η κατάσταση του καπιταλισμού».

Παγκοσμιοποίηση και χρηματιστικοποίηση

Το μονοπωλιακό βιομηχανικό και εμπορικό κεφάλαιο κυριαρχούν σήμερα στην παγκόσμια αγορά. Οι μεγάλες πολυεθνικές κυβερνούν τον παγκόσμιο καπιταλισμό, προερχόμενες κυρίως από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αλλά όλο και συχνότερα από την Κίνα και άλλα μέρη του κόσμου. Το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η διεθνοποίηση της παραγωγής και όχι η εξαγωγή εμπορευμάτων. Η υπέρβαση των εθνικών συνόρων με στόχο την παραγωγή προϊόντων και τη δημιουργία κερδών είναι, φυσικά, μια παλιά πρακτική των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Η έκτασή της κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες δεν έχει προηγούμενο και ακόμη πιο σημαντική είναι η μορφή που παίρνει.

Η διασυνοριακή παραγωγή είναι πλέον δυνατή χωρίς ο καπιταλιστής να έχει απαραίτητα άμεσα δικαιώματα ιδιοκτησίας επί του παραγωγικού δυναμικού. Τεράστιες αλυσίδες παραγωγής περικυκλώνουν τον κόσµο, µε τις εµπλεκόµενες επιχειρήσεις να συνδέονται συχνά µεταξύ τους µόνο µε συµβόλαια. Η επικεφαλής πολυεθνική καθορίζει τους όρους της αλυσίδας όσον αφορά την τιµολόγηση, την πίστωση, την τεχνολογία, την παράδοση των προϊόντων, κ.ο.κ., επιδιώκοντας υψηλά κέρδη για τον εαυτό της.

Ταυτόχρονα, η αλυσίδα επιτρέπει σε µια µικρή βιοµηχανική επιχείρηση, π.χ. στην Τουρκία ή την Ταϊλάνδη, να προσδώσει διεθνή χαρακτήρα στην παραγωγή της χωρίς να µετακοµίσει ή να χάσει την ιδιοκτησία επί του δικού της παραγωγικού δυναμικού. Τουλάχιστον τα δύο τρίτα του παγκόσµιου εµπορίου πραγµατοποιούνται µέσα σε αλυσίδες παραγωγής που κυριαρχούνται από πολυεθνικές επιχειρήσεις, ενώ υπάρχουν και αλυσίδες που προέρχονται από την περιφέρεια.

Την ίδια περίοδο, οι χρηµατοπιστωτικές δρσστηριότητες έγιναν επίσης παγκόσµιες µε πρωτοφανείς τρόπους, που συνοψίζονται ως χρηµατιστικοποίηση του καπιταλισµού. Γιγαντιαίες τράπεζες και «σκιώδεις τράπεζες», δηλαδή επενδυτικά ταμεία, κερδοσκοπικά ταμεία, και άλλα συναφή, λειτουργούν συνεχώς και σε πραγματικό χρόνο στις διεθνείς αγορές. Οι εξαγωγές κεφαλαίου είναι τεράστιες, κυρίως μεταξύ των παλαιών καπιταλιστικών χωρών, αλλά υπάρχουν επίσης σημαντικές ροές προς την περιφέρεια. Οι ροές περιλαμβάνουν κυρίως δανειακά κεφάλαια για τη χρηματοδότηση κρατών, καθώς και ιδιωτικών επιχειρήσεων. Κρίσιμο είναι ότι πλέον υπάρχουν και σημαντικές ροές ανάμεσα στις περιφερειακές χώρες.

Οι διεθνοποιημένες παραγωγικές επιχειρήσεις και οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις έχουν δημιουργήσει την πιο επιθετική σύζευξη κεφαλαίων στην ιστορία. Δεν συγχωνεύονται και καμία από τις δύο μορφές δεν κυριαρχεί επί της άλλης – δεν υπάρχει σήμερα χρηματιστικό κεφάλαιο κατά τον τρόπο του Λένιν ή του Χίλφερντινγκ. Αντίθετα, οι μεγάλες πολυεθνικές κατέχουν άμεσα τεράστια ρευστά κεφάλαια και τα διαθέτουν στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Η Microsoft ή η Pfizer αλληλεπιδρούν συνεχώς με τις χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, αλλά καμία τράπεζα δεν μπορεί να τους πει τι να κάνουν.

Αυτή η σύζευξη κεφαλαίων είναι το οικονομικό θεμέλιο του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Δεν επιδιώκουν εδαφική αποκλειστικότητα, ούτε χρειάζονται τυπικές αυτοκρατορίες. Αυτό που χρειάζονται είναι, πρώτον, ένα θεσμικό πλαίσιο που να τους επιτρέπει να επεκτείνουν την παγκόσμια αγορά και να κυριαρχούν πάνω της και, δεύτερον, μια ασφαλή μορφή παγκόσμιου χρήματος για την εξόφληση υποχρεώσεων και την αποθησαύριση της αξίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Το κράτος που μπορεί να ανταποκριθεί με τον καλύτερο τρόπο σε αυτές τις απαιτήσεις είναι αυτό που θα διεκδικήσει με αξιώσεις την ηγεμονία.

Η ηγεμονική θέση των ΗΠΑ απορρέει από την υπεροχή τους σε πολυμερείς οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΠΟΕ, καθώς και από την ικανότητά τους να καθορίζουν το νομικό και πρακτικό πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου, δηλαδή τους κανόνες της λογιστικής, της χρηματοδότησης, των επενδύσεων κ.λπ. Πάνω απ’ όλα, απορρέει από την ικανότητα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας να ελέγχει την πρόσβαση στο δολάριο ως παγκόσμιου χρήματος μέσω των συμφωνιών ανταλλαγής συναλλάγματος και άλλων μέσων. Φυσικά, το τελικό θεμέλιο είναι η παγκόσμια στρατιωτική τους ισχύς.

Η συνολική ισχύς των ΗΠΑ είναι έκδηλη. Τα χρηματοπιστωτικά τους ιδρύματα ελέγχουν τους πολύπλοκους μηχανισμούς των παγκόσμιων συναλλαγών, της εκκαθάρισης και των πληρωμών. Οι πολυεθνικές τους παράγουν και εμπορεύονται σε όλο τον κόσμο, με ορισμένους από αυτούς τους γίγαντες να κυριαρχούν στις αναδυόμενες νέες τεχνολογίες. Οι στρατιωτικές της δυνάμεις περικυκλώνουν τον πλανήτη, και ένας θηριώδης στρατιωτικός προϋπολογισμός επισκιάζει τους υπόλοιπους. Οι παλαιές ιμπεριαλιστικές χώρες υποτάσσονται στις ΗΠΑ από γεωπολιτική άποψη. Οι δικές τους βιομηχανικές και χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις έχουν προσαρμοστεί σε μεγάλο βαθμό στο παγκόσμιο πλαίσιο που υπαγορεύει η Ουάσινγκτον.

Η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ έχει διαμορφώσει τη σημερινή μορφή της παγκόσμιας οικονομίας και έχει αποκομίσει τεράστια οφέλη από την ηγεμονική της θέση. Πρωταρχικό της όφελος είναι η ελευθερία να ασκεί νομισματική πολιτική που επηρεάζει τον υπόλοιπο κόσμο και ταυτόχρονα να απολαμβάνει μια καθαρή μεταφορά πόρων από τις χώρες που αναγκάζονται να διατηρούν τεράστια αποθέματα δολαρίων. Ωστόσο, όπως συχνά συμβαίνει στην ιστορία, οι ΗΠΑ κατέληξαν να πληρώνουν το τίμημα της επιτυχίας τους.

Η αυξανόμενη πρόκληση

Κατά πρώτο λόγο, η διεθνοποίηση της παραγωγής και των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων επέτρεψε στην άρχουσα τάξη των ΗΠΑ, αλλά και των συμμάχων της, να ασκήσει πρωτοφανείς πιέσεις στους δικούς τους εργαζόμενους. Δεν υπάρχει «αριστοκρατία της εργασίας» σε ολόκληρη τη Δύση, η οποία υποτίθεται ότι εξαγοράζεται από πλεονάσματα που έρχονται από το εξωτερικό. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Υπάρχουν τεράστιες ανισότητες στο εισόδημα και τον πλούτο, παρακμή των εγχώριων υποδομών και της κοινωνικής πρόνοιας, μια απελπισμένη μεσαία τάξη και τεράστια στρώματα εργαζόμενης φτώχειας.

Κατά δεύτερο και εξίσου σημαντικό λόγο, τυφλωμένη από την αλαζονεία της, η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ παρερμήνευσε τις παγκόσμιες εξελίξεις. Η διεθνοποίηση της παραγωγής και των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων επέτρεψε την εμφάνιση περαιτέρω κέντρων καπιταλιστικής συσσώρευσης στην περιφέρεια. Εμφανίστηκαν παραγωγικά και χρηματοπιστωτικά κεφάλαια με διεθνή προσανατολισμό, κυρίως στην Κίνα, αλλά και στη Ρωσία, την Ινδία, τη Βραζιλία και αλλού. Υποστηριζόμενα από τα κράτη τους, δημιούργησαν κέντρα δυναμικής εγχώριας συσσώρευσης και άρχισαν να ανταγωνίζονται στην παγκόσμια αγορά. Ομοίως με τους ανταγωνιστές τους στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη και την Ιαπωνία, επιδιώκουν ευνοϊκές θεσμικές συνθήκες και ελεγχόμενη πρόσβαση σε μια αξιόπιστη μορφή παγκόσμιου χρήματος.

Η αμφισβήτηση της ηγεμονίας των ΗΠΑ πηγάζει εξ ολοκλήρου από τη θεαματικά αναδιαμορφωμένη περιφέρεια. Οι ανερχόμενες δυνάμεις απαιτούν λόγο στη θεσμική ρύθμιση της παγκόσμιας αγοράς, συμπεριλαμβανομένου του παγκόσμιου χρήματος. Σε αντίθεση με τα μεταπολεμικά χρόνια, και σε αντιστοιχία με την εποχή του Λένιν, η αναδυόμενη ηγεμονική διαμάχη δεν έχει ιδεολογικό περιεχόμενο, αλλά καθοδηγείται αποκλειστικά από τα καπιταλιστικά οικονομικά συμφέροντα. Αυτός είναι εν τέλει ο λόγος που καθίσταται εξαιρετικά επικίνδυνη η προοπτική ενός γενικευμένου πολέμου.

Δεν υπάρχει προφανής διευθέτηση στην οποία θα μπορούσαν να καταλήξουν οι ΗΠΑ με τους ανταγωνιστές τους. Η ίδια η κοινωνία τους μαστίζεται από διαφωνίες και διχασμό. Από καιρό έχασαν την παγκόσμια υπεροχή τους στη μεταποίηση. Πρόσφατα περιέπεσαν στη δεύτερη θέση στο παγκόσμιο εμπόριο. Η στρατιωτική τους μηχανή είναι γιγαντιαία, αλλά η πραγματική αποτελεσματικότητά της είναι συζητήσιμη. Σίγουρα οι ΗΠΑ διατηρούν τη χρηματοπιστωτική και τη νομισματική πρωτοκαθεδρία, αλλά αυτό δεν αρκεί για να διασφαλίσει τη θέση τους ως αδιαμφισβήτητου ηγεμόνα.

 Αυτές οι μέρες έχουν παρέλθει οριστικά.

Ωστόσο, θα ήταν σοβαρό λάθος να υπερεκτιμήσουμε τη δύναμη των διεκδικητών της ηγεμονίας. Η Κίνα κατέχει αποθεματικά περίπου 3 τρισ. δολαρίων, αλλά μεγάλο μέρος τους φυλάσσεται στο εξωτερικό και οποιαδήποτε σημαντική πτώση της αξίας του δολαρίου θα έβλαπτε τη χώρα άμεσα. Επιπλέον, οι διεθνείς συναλλαγές των κινεζικών τραπεζών και επιχειρήσεων διεκπεραιώνονται κυρίως σε δολάρια, με συνολική έκθεση ύψους ίσως και 2 τρισ. Όλα αυτά χωρίς καν να αναφέρουμε τα εσωτερικά προβλήματα της Κίνας, καθώς η ταχεία καπιταλιστική συσσώρευση έχει φτάσει στο τέλος της και το ποσοστό κέρδους έχει υποχωρήσει.

Για το ορατό μέλλον, οι ΗΠΑ θα παραμείνουν η κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη και η κύρια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη, εγκλωβισμένες στον αγώνα για την υπεράσπιση της ηγεμονίας τους. Οι ανταγωνιστές τους, εξάλλου, είναι κάθε άλλο παρά φορείς μιας καλύτερης υπόσχεσης για την ανθρωπότητα. Κινούνται ξεκάθαρα από καπιταλισμό «κατακόκκινο στα νύχια και στα δόντια».

Καταλήγοντας, η διεθνοποίηση της παραγωγής και των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων των μεγάλων κεφαλαίων έχει προκαλέσει μια θανάσιμη ηγεμονική διαμάχη μέσα σε πολύ σύντομο ιστορικό διάστημα. Η απειλή του παγκόσμιου πολέμου δεν πρόκειται να υποχωρήσει με πολιτικά ή ηθικά επιχειρήματα. Είναι καθήκον της Αριστεράς να διατηρήσει την ελπίδα της ειρήνης αντλώντας από τη μακρά αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική της παράδοση τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη.

(1) Πρώτη δημοσίευση: Brave New Europe, 1.4.2024
(2) Αναδημοσίευση: ThePressProject, 1.4.2024

_____________________________________

Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι Καθηγητής Οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών και εισηγητής στο Ευρωπαϊκό Ερευνητικό Δίκτυο για την Κοινωνική και Οικονομική Πολιτική . Είναι ο κύριος συγγραφέας μαζί με την EReNSEP Writing Collective του «The State of Capitalism: Economy, Society, and Hegemony» που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο. 

Ποια δημοκρατία μου μιλάτε;


 Ιωάννα Δρόσου *

Το 2024 είναι η χρονιά που συμπληρώνει μισό αιώνα Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Είναι μια χρονιά ορόσημο, για την οποία επέλεξαν Η Καθημερινή, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, το Φόρουμ των Δελφών και το Ελληνικό Παρατηρητήριο του London School of Economics να συνδιοργανώσουν ένα τριήμερο συνέδριο (29/2-2/3) «ιστορικού απολογισμού και εθνικής αυτογνωσίας». Η σύνθεση των ομιλητριών και ομιλητών και η επιλογή των θεμάτων δείχνει πώς αντιλαμβάνονται οι διοργανωτές τον «απολογισμό» αλλά και τη Δημοκρατία: το πρόγραμμα βρίθει πρώην πρωθυπουργών και υπουργών, με την προσθήκη οικονομολόγων και ορισμένων πανεπιστημιακών. Η θεματολογία μοιάζει ολιστική αλλά κυρίως κινείται στο σήμερα με αναφορές στο παρελθόν, δεν στέκεται σε ιστορικές στιγμές-ορόσημα, ενώ το ενδιαφέρον εστιάζει σε κυβερνήσεις. Δεν υπήρξε καμία έγνοια -προφανώς δεν υπάρχει ούτως ή άλλως στους διοργανωτές- να συμμετέχει η κοινωνία, οι μελετητές, τα κινήματα. Από τους προβληματισμούς του συνεδρίου απουσιάζουν η αποχουντοποίηση, ο εκδημοκρατισμός των θεσμών, η κουλτούρα, ο πολιτισμός, τα γεγονότα στον κόσμο που επηρέασαν την ελληνική δημοκρατία, το Σύνταγμα, οι μεταρρυθμίσεις που άλλαξαν τη χώρα. Αυτό δείχνει και την ανάγκη ο δικός μας χώρος, να διοργανώσει ένα φόρουμ που θα συζητά για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, για τα 50 χρόνια Δημοκρατίας εστιάζοντας στην Δημοκρατία και όχι στην ανάδειξη πολιτικών προσώπων. Αλλά αυτό ας μας προβληματίσει σε άλλες σελίδες της εφημερίδας μας. Στο παρόν άρθρο θα πατήσουμε την μπανανόφλουδα και θα εστιάσουμε στην συνέντευξη που πήραν ο Αλέξης Παπαχελάς και Κώστας Κωστής την πρώτη μέρα του συνεδρίου από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το καλούπωμα

Εκεί ο πρωθυπουργός στάθηκε στην Δημοκρατία με επίκεντρο εκείνον και τα δικά του βιώματα, από παιδί έως σήμερα, ενώ το ιστορικό ερώτημα που απασχόλησε τη συζήτηση είναι ποιος είναι πιο σημαντικός στη Μεταπολίτευση: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κατόπιν εστίασε στο κυβερνητικό του πρόγραμμα και την τρέχουσα πολιτική. Επομένως από τα 50 χρόνια Δημοκρατίας, το συνέδριο εστίασε κυρίως στα τέσσερα και μισό της θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα η παρέμβαση του πρωθυπουργού να μην διαφέρει σε τίποτα από οποιαδήποτε συνέντευξη δίνει σε κανάλια και εφημερίδες. Ήταν λοιπόν μια πολύ φιλική (οριακά συντροφική αφού ήταν παράλληλα με το δείπνο που είχε ετοιμαστεί, με την παρουσία κατόπιν πρόσκλησης) συζήτηση.

Σε αυτή, το πιο επικίνδυνο σημείο του Κ. Μητσοτάκη και πολύ μακριά από οποιαδήποτε έννοια Δημοκρατίας ήταν η εξής: «Η ευθύνη μου είναι να καταστήσω τις αλλαγές μη αναστρέψιμες και αυτό έχει να κάνει όχι μόνο με δομικές, θεσμικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, αλλά και με νοοτροπίες, το πώς αντιλαμβανόμαστε τη σχέση μας με το κράτος, μεταξύ δικαιωμάτων και διεκδικήσεων και ευθύνης, η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι η γενεσιουργός αιτία και του λαϊκισμού και των προβλημάτων που αυτός προκάλεσε. Τι θα ήθελα να αφήσω πίσω μου; Αλλαγές οι οποίες να μην μπορούν να ξεριζωθούν την επόμενη μέρα από κάποιον και να καταστήσω μια σειρά από επιλογές περίπου αυτονόητες». Ο πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος δεν έχει κανέναν δισταγμό να παραβιάσει το σύνταγμα, δηλώνει δημόσια ότι θέλει να δεσμεύσει τους θεσμούς της χώρας ανεπιστρεπτί στην υπηρεσία των δικών του πολιτικών και κανείς δεν εξανίσταται. Πενήντα χρόνια εξελίσσεται η Δημοκρατία και η Νέα Δημοκρατία θέλει να τη φέρει στα μέτρα της και να την καλουπώσει, ώστε να μην μπορεί να αλλάξει μορφή. Και είναι απλά Πέμπτη βράδυ, για τους διοργανωτές.

Απελευθερώθηκε

Λίγες ώρες νωρίτερα και αρκετά χιλιόμετρα μακριά, το Ευρωκοινοβούλιο υπερψήφισε την έκθεσή του για την κατάσταση του κράτους δικαίου στην Ένωση, με 374 υπέρ (ανάμεσά τους η συντριπτική πλειοψηφία του ΕΛΚ), 113 κατά και 45 αποχές (ανάμεσά τους όλοι οι ευρωβουλευτές της ΝΔ). Σε αυτή αναφέρεται ότι τα επίπεδα διαφθοράς σε Βουλγαρία, Μάλτα, Ουγγαρία, Ελλάδα και Σλοβενία είναι ανησυχητικά· σημειώνεται η ανησυχία για τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ελλάδα, όπου ανεξάρτητες αρχές βρίσκονται υπό αυξανόμενη πίεση λόγω του έργου τους ως προς την παράνομη χρήση κατασκοπευτικού λογισμικού· καταδικάζεται η παράνομη παρακολούθηση δημοσιογράφων· καταδικάζεται απερίφραστα η έλλειψη σημαντικής προόδου στην έρευνα για τη δολοφονία του Γ. Καραϊβάζ και εκφράζεται η βαθιά ανησυχία για το γεγονός ότι τρία νεαρά άτομα Ρομά έχουν σκοτωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, καθώς και για την έλλειψη διεξοδικής έρευνας για τα περιστατικά αυτά. Πίσω στο συνέδριο, ο Αλέξης Παπαχελάς ρωτά τον πρωθυπουργό πώς αντιμετωπίζει την κριτική για θέματα κράτους δικαίου, αναφερόμενος και στο πρόσφατο ψήφισμα στο ευρωκοινοβούλιο. Ο πρωθυπουργός αναρωτιέται «Πόσο politically correct θέλετε να είμαι στην απάντησή μου;» και ο Α. Παπαχελάς του ανταπαντά «Απελευθερωθείτε κ. Πρόεδρε», λες και τον πνίγει το δίκιο του και βρέθηκε κάπου που επιτέλους μπορεί να μιλήσει. Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, κατέληξε ότι «ο τελικός κριτής του κράτους δικαίου, σύμφωνα τουλάχιστον με τους κανόνες της ευρωπαϊκής οικογένειας στην οποία συμμετέχουμε, είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διότι είναι πιο αποπολιτικοποιημένη, ενδεχομένως, από το ευρωκοινοβούλιο». Απελευθερώθηκε, όντως. Απαξίωσε δημόσια σε ένα συνέδριο για τη Δημοκρατία το Ευρωκοινοβούλιο. Και κανείς δεν αναρωτήθηκε, πήγε απλώς στο επόμενο ερώτημα, παρακάτω.

Εργαλειοποίηση

Αλλά και στη χώρα του απαξιώνει το κοινοβούλιο και τους θεσμούς του. Εργαλειοποιεί προβλέψεις της Δημοκρατίας για έλεγχο, όπως οι εξεταστικές επιτροπές, για να αθωώνει την πολιτική του. Το έκανε με τις υποκλοπές και το κάνει τώρα με τα Τέμπη. «Σκύβουμε το κεφάλι» δήλωναν όλα τα στελέχη της ΝΔ τη μέρα μνήμης από την πολύνεκρη σύγκρουση των τρένων. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι έκλεισαν άρον άρον την Εξεταστική για τα Τέμπη για να μην περιμένουν τη δικογραφία, και όταν αυτή έφτασε την μετέτρεψαν σε «αναγνωστέο έγγραφο», χωρίς φυσικά να αντλήσουν πληροφορίες από αυτή για να συνεχιστεί η διερεύνηση των ευθυνών. Ο Κ. Μητσοτάκης στο προσβλητικό για τα θύματα και τους συγγενείς του μήνυμα για τα Τέμπη είπε, μεταξύ άλλων, «μόνο η Δικαιοσύνη είναι εκείνη που θα ρίξει φως στην υπόθεση, όπως το θέλουμε όλοι». Έτσι, απέκλεισε κάθε περίπτωση να αποδοθούν ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα, καθώς σε περιπτώσεις πιθανής εμπλοκής υπουργών σε ποινική υπόθεση, η δίωξη δεν έρχεται αυτεπάγγελτα αλλά μόνο από τη βουλή μέσω προανακριτικής επιτροπής (την είχε ήδη αποτρέψει η ΝΔ), η οποία είναι αρμόδια να εκτελέσει χρέη εισαγγελέα και ανακριτή. Για να ξεκινήσει η Δικαιοσύνη έρευνα που αφορά πολιτικούς πρέπει πρώτα να έχει την έγκριση της βουλής. Και παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση έχει το θράσος να λέει σε όλους τους τόνους «σκύβουμε το κεφάλι». Πατάνε πάνω από τα πτώματα για να παραμείνουν στην εξουσία και ταυτόχρονα κατηγορούν την αντιπολίτευση για «τυμβωρυχία» και «εργαλειοποίηση» επειδή στην επέτειο μνήμης και οργής ζητούν δικαίωση. Όπως και 1.230.140 πολίτες που υπέγραψαν σχετικό κάλεσμα της Μαρίας Καρυστιανού και απαιτούν την απόδοση ευθυνών και σε πολιτικά πρόσωπα. Τι έκανε ένα χρόνο η κυβέρνηση της ΝΔ για τον σιδηρόδρομο; Τι έκανε ένα χρόνο για την απόδοση Δικαιοσύνης; Τίποτα. Μα αυτός ήταν ο στόχος, το είπε και στο συνέδριο: «Η ευθύνη μου είναι να καταστήσω τις αλλαγές μη αναστρέψιμες». Και αυτό κάνει. Ποια δημοκρατία μου μιλάτε; Κύριε (πρωθ)υπουργέ… τα υπουργεία σας.
πηγή: epohi.gr
------------------------------------------

* Η Ιωάννα Δρόσου είναι δημοσιογράφος, αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Η Εποχή»

Βαρύς χειμώνας για την κυβέρνηση

Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων, οι φοιτητικές καταλήψεις που γίνονται με αφορμή την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τα αγροτικά μπλόκα στριμώχνουν για τα καλά την κυβέρνηση, η οποία μάταια ψάχνει λύσεις. Το παράδοξο είναι ότι, ενώ η κοινωνία εξακολουθεί να υποφέρει και να προβληματίζεται, η αντίδρασή της δεν είναι ανάλογη του μεγέθους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει.

 

 


Γιάννης Ανδρουλιδάκης *

Είναι η πρώτη φορά, ίσως, στην πενταετή διακυβέρνηση της χώρας από τη Ν.Δ., που ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται σε τόσο δύσκολη θέση. Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων, οι φοιτητικές καταλήψεις που γίνονται με αφορμή την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τα αγροτικά μπλόκα στριμώχνουν για τα καλά την κυβέρνηση, η οποία μάταια ψάχνει λύσεις. Οι υποσχέσεις που μοιράζει δεξιά και αριστερά δε φαίνεται να πείθουν. Είναι βέβαιο ότι από τον βαρύ πολιτικό χειμώνα του Φεβρουαρίου θα βγει λαβωμένη. Σε ποιο βαθμό, ωστόσο, θα φανεί.

Το νομοσχέδιο που αναφέρεται στον γάμο των ομοφύλων και ο τρόπος διαχείρισής του από την κυβερνητική πλειοψηφία έχει ταρακουνήσει για τα καλά τη Ν.Δ., όχι γιατί δέχεται πιέσεις από την αντιπολίτευση, αλλά επειδή υπάρχουν τρανταχτές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του κόμματος και της κυβέρνησης. Πολλοί «γαλάζιοι» βουλευτές αρνούνται να ψηφίσουν το νομοσχέδιο και θα επιλέξουν, μάλλον, τη μέση οδό της αποχής, για την οποία εκλιπαρούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός τους διαφωνούντες. Σε κάθε περίπτωση, ο αριθμός των δυσαρεστημένων, όπως κι αν εκφραστεί, με αποχή ή με αρνητική ψήφο, αναμένεται να είναι μεγάλος και να πλήξει την εικόνα του κυβερνητικού σχήματος. Ουσιαστικό ρόλο φαίνεται να διαδραματίζει η αρνητική στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία αναμένεται να επηρεάσει έναν ικανό αριθμό βουλευτών. Ο γάμος των ομοφύλων είναι αλήθεια ότι δίχασε την κοινωνία και κάποια από τα κόμματα και για βδομάδες βρίσκεται στην πρώτη θέση της επικαιρότητας, επισκιάζοντας άλλα σοβαρότερα ζητήματα, όπως π.χ. η ακρίβεια και τα εθνικά θέματα. Το πολιτικό κόστος που θα έχει αυτή η υπόθεση βραχυπρόθεσμα θα φανεί τη μέρα της ψηφοφορίας και μακροπρόθεσμα στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Μετά από πολλά χρόνια, ουσιαστικός αναβρασμός δείχνει να επικρατεί στα ΑΕΙ, με τους φοιτητές να μοιάζουν αποφασισμένοι να ακυρώσουν την πρόθεση της κυβέρνησης να ιδρύσει ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Οι μαζικές συνελεύσεις των φοιτητών και η πλειοψηφία με την οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις αποδεικνύουν ότι κάτι αρχίζει να κινείται στον φοιτητικό χώρο. Η κυβέρνηση αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι καταλήψεις έχουν πραγματικές αιτίες και εξαπολύει άθλια προπαγάνδα εναντίον των φοιτητών, προετοιμάζοντας την κοινωνία για μια δυναμική επέμβαση, εφόσον κάτι τέτοιο κριθεί αναγκαίο. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύεται να κατανοήσει κανείς κάποιους σοβαρούς λόγους, πέρα από το κέρδος, για τους οποίους θα πρέπει να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και να αποδεχτεί γιατί τα κρατικά δεν μπορούν να παίξουν τον ρόλο που η κυβέρνηση θα δώσει στα ιδιωτικά. Οι ενστάσεις όσων διαφωνούν έχουν σοβαρή βάση και, αν οι φοιτητές αντέξουν, τότε οι εξελίξεις μπορεί να πάρουν και τη μορφή χιονοστιβάδας.

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις κάθε χρόνο τέτοια περίοδο είναι επαναλαμβανόμενες εδώ και δεκαετίες. Τα αγροτικά προβλήματα, όχι μόνο δεν έχουν επιλυθεί, αλλά πολλαπλασιάστηκαν. Ζητήματα όπως το πετρέλαιο, το κόστος των λιπασμάτων και των ζωοτροφών, τα μεροκάματα, οι περικοπές στις επιδοτήσεις κ.α. έχουν γονατίσει τον αγροτικό κόσμο και τον οδηγούν σε απόγνωση. Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί οι αγρότες δεν προχωρούν σε πιο δυναμικές αντιδράσεις, για να πιέσουν για την επίλυση των προβλημάτων τους. Χρόνια πολλά η δυσαρέσκεια του αγροτικού κόσμου εκτονώνεται στα μπλόκα, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να παραμένουν άλυτα και να κακοφορμίζουν. Είναι, επιπλέον, αδιανόητο να απουσιάζουν από τα μπλόκα οι ηγέτες της αντιπολίτευσης και να εμφανίζεται άνετος κι ωραίος ο πρωθυπουργός στο μπλόκο της Βόνιτσας, για να διαβεβαιώσει προκλητικά τους αγρότες πως ούτε στη Γερμανία θα φύγουν μετανάστες, ούτε γκαρσόνια θα γίνουν!!! Χαρακτηριστικό κι αυτό των καιρών που ζούμε.

Το παράδοξο είναι ότι, ενώ η κοινωνία εξακολουθεί να υποφέρει και να προβληματίζεται, η αντίδρασή της δεν είναι ανάλογη του μεγέθους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Αυτό, επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση, η οποία θα στηρίξει κάθε δίκαιο αίτημα των ανθρώπων που βγαίνουν στους δρόμους και θα ανοίξει ένα δρόμο ελπίδας. Όσο επικρατεί αυτή η αντιπολιτευτική αφωνία και κυριαρχεί η διάθεση συναίνεσης με επικίνδυνες κυβερνητικές επιλογές, τόσο ο κ. Μητσοτάκης δε θα απειλείται σοβαρά. Αυτό ακριβώς το πολιτικό κενό στον χώρο της αντιπολίτευσης είναι ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα της Δημοκρατίας μας. Σημάδι και αυτό των καιρών. 

πηγή: 2020mag.gr

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Τάκης Φωτόπουλος / Οι Στόχοι της γενικής επίθεσης της Υπερεθνικής Ελίτ σε όλα τα μέτωπα : Από τη Μέση Ανατολή στην Ουκρανία


ΣΧΟΛΙΟ




Τάκης Φωτόπουλος *


1. Η μαζική σιωνιστική επίθεση που εξαπολύθηκε σε όλα τα μέτωπα, με αφορμή την επίθεση της Χαμάς τον Οκτώβρη, δεν ήταν βέβαια η «δικαιολογημένη» αντίδραση του… ταλαιπωρημένου Ισραηλινού λαού ενάντια στους Αραβικούς λαούς, αλλά αποτελούσε προφανώς τμήμα καλά οργανωμένου σιωνιστικού σχεδίου σε αγαστή σύμπνοια με την Υπερεθνική Ελίτ (δηλαδή την ελίτ που ελέγχει την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία), με πολλαπλούς βασικούς στόχους.

2. Ο πρώτος στόχος είναι ο ξεριζωμός των Παλαιστινίων από τη Γάζα και τα πατρικά εδάφη τους, με απώτερο σκοπό την παραπέρα μεγέθυνση και εδαφική εξάπλωση του σιωνιστικού κράτους στη Μέση Ανατολή.

3. Ενδιάμεσος στόχος είναι η προκαταβολική καταστροφή κάθε πιθανής αραβικής αντίστασης (σε κρατικό επίπεδο) με τα προληπτικά γερά κτυπήματα στο Ιράν —με τα εκατοντάδες θύματα— αλλά και στον Λίβανο, και όπου αλλού εκδηλωθούν σοβαρές κρατικές πηγές αραβικής αντίστασης. Η δολοφονία του αρχηγού της Χαμάς στον Λίβανο ήταν βέβαια τμήμα του ίδιου σιωνιστικού σχεδίου.

4. O απώτερος σιωνιστικός στόχος δεν είναι άλλος από την απώθηση των αραβικών πληθυσμών από τα εδάφη που ελέγχουν οι Σιωνιστές και η δημιουργία ενός «Μεγάλου (σιωνιστικού) Ισραήλ» που θ’ αποτελεί την εδαφική βάση του παγκόσμιου Σιωνισμού, μολονότι βέβαια η παγκόσμια οικονομική βάση του θα εξακολουθήσει να παραμένει στη Δύση, στα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

5. Η παράλληλη ωμή επίθεση των Ουκρανών φασιστών κατά της Ρωσίας έχει σαφή στόχο την ουσιαστική αχρήστευση της Ρωσίας ως μέλους της Υπερεθνικής Ελίτ, διαδικασία που είχε αρχίσει μετά την τυπική αποβολή της Ρωσίας από την «Ομάδα των 8», η οποία μετέπειτα έγινε η «Ομάδα των 7» (G7) —δηλαδή η ομάδα των χωρών που διαφεντεύει τις τύχες του παγκόσμιου πληθυσμού (ΗΠΑ, Βρετανία, Ιαπωνία, Καναδάς, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία). Η ουσιαστική αχρήστευση της Ρωσίας θα εξασφαλιζόταν με τον καταστροφικό πόλεμο στην Ουκρανία στον οποίον ενέπλεξαν τις ρωσικές δυνάμεις —με την ωμή χρησιμοποίηση των Ουκρανών φασιστών σαν των βασικών οργάνων για τον σκοπό αυτό— και το παράλληλο οικονομικό εμπάργκο που στοχεύει στον παράλληλο αποκλεισμό της Ρωσίας από τις παγκόσμιες αγορές. Εντούτοις, η διαφαινόμενη σήμερα στρατιωτική νίκη της Ρωσίας με σημαντικές εδαφικές προσαρτήσεις και η ουσιαστική ταπείνωση του ΝΑΤΟ θα αλλάζαν τα δεδομένα.

6. Η θέση, δηλαδή, που προβλέπει το σχέδιο της Υπερεθνικής Ελίτ για τη Ρωσία είναι ο υποβιβασμός της σε ένα είδος υποτελούς (στην Υπερεθνική Ελίτ) παγκόσμιας δύναμης, όπως είναι σήμερα η Κίνα και η Ινδία.

7. Απόκειται επομένως στους λαούς της Ρωσίας και της Μέσης Ανατολής, που σήμερα παλεύουν για την ίδια την εθνική αυθυπαρξία τους, εάν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν τις βάσεις για μια νέα παγκόσμια κοινωνία που θα θεμελιώνεται στις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας, η οποία θα εξασφάλιζε την πολιτική και οικονομική ισότητα των λαών…

Τάκης Φωτόπουλος, 04/01/2024

* Σημείωση: Για την έννοια του σιωνισμού και τον ρόλο του στην Παλαιστίνη, βλ. ενδεικτικά σχετικά παλαιότερα άρθρα του Τ. Φωτόπουλου: 1, 2, 3 

 πηγή: antipagkosmiopoihsh.gr

 _____________________________________

* Ο Τάκης Φωτόπουλος είναι πολιτικός φιλόσοφος, συγγραφέας, ακαδημαϊκός και θεωρητικός θεμελιωτής του προτάγματος της Περιεκτικής Δημοκρατίας

Το σχέδιο Κασσελάκη να «μετατρέψει» τον ΣΥΡΙΖΑ (...) ως προσωπικό… «κόμμα – εταιρεία» πολιτικής επιρροής!

     Οι φωτογραφίες του Τσίπρα, οι αθλιότητες Πολάκη και το σχέδιο Κασσελάκη να «απαλλαγεί» και από τους δυο -για του μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως προσωπικό… «κόμμα – εταιρεία» πολιτικής επιρροής!

                 
Να το επαναλάβουμε: Το θέμα με τον Κασσελάκη δεν είναι ότι έγινε αρχηγός κόμματος. Στη χώρα που λάτρεψε τον Καματερό, τον Κοσκωτά και τον Σώρρα , έστειλε στη Βουλή τον Λεβέντη, όπου έχει ακόμη τη Ζωή και τον Βελόπουλο, οι επίγονοι του Δελαπατρίδη δεν ενοχλούν.

Το θέμα είναι ότι έγινε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και παράγων της Αριστεράς. Εκεί που έφτασε το πρώην κραταιό κόμμα- ως αποτέλεσμα λαθών του Τσίπρα- θα μπορούσε να γίνει ακόμη και ο Παππάς -με το ιστορικό του κακού υπουργού και τη δικαστική καταδίκη. Αλλά είναι βαρύ να παίρνει τη θέση του πρώην Πρωθυπουργού κάποιος σαν τον Κασσελάκη.

Γιατί άνθρωποι που δηλώνουν «αριστεροί» σέρνουν την αυτό-διαπόμπευσή τους σε τροχήλατες βαλίτσες, ακολουθώντας κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά, ανήκει πλέον στην αρμοδιότητα επιστημών πέραν της πολιτικής. Αν μη τι άλλο, γιατί δεν βλέπουν τα οφθαλμοφανή.

Ο άνθρωπος τους κοροϊδεύει σε οτιδήποτε κάνει και λέει. Π.χ. αφού διαφήμισε ότι «δάνεισε» 230.000 ευρώ στο κόμμα, ξέχασε να πει ότι τελικά δεν χρειάσθηκε να τα δώσει γιατί ήλθε η κρατική επιχορήγηση. Πρόβαλε ως «αριστερή συμπεριφορά» ότι «χάνει λεφτά, από τότε που έγινε πρόεδρος».

Μετά τη συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη άφησε να εννοηθεί ότι ο Βαρθολομαίος περίπου συμφωνεί μαζί του για τον γάμο των ομοφύλων ζευγαριών- μπορεί και να τον έπεισε ο ίδιος.

Η ανακοίνωση του Πατριαρχείου τον εξέθεσε. Αυτό δεν επηρέασε την επιμονή του να υποχρεώσει τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν τον νόμο του Μητσοτάκη -και να μην ξαναδούν ψήφο στις εκλογικές τους περιφέρειες.

Ίσως τον βολεύει για να αντικαταστήσει τη σημερινή Κ.Ο. που αναδείχθηκε από τον Τσίπρα, με πρόσωπα της δικής του επιλογής.

Ήδη άλλωστε το μεθοδεύει για τις ευρωεκλογές. Ο Αρβανίτης και η Κουντουρά, δεν προσκλήθηκαν στις Σπέτσες καθώς για τις δυο έδρες, που υπολογίζει να βγάλει τον Ιούνιο, δρομολογεί άλλους.

Ενας είναι ο υπερκινητικός Φαραντούρης, εναντίον του οποίου βράζει η Βόρεια Ελλάδα. Του καταλογίζουν ότι επί Μητσοτάκη τοποθετήθηκε Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού ,που εισηγήθηκε τον υποβιβασμό του ΠΑΟΚ -με την υπόθεση της πολυιδιοκτησίας- εξέλιξη που συνδέουν με παράγοντα άλλης ΠΑΕ.

Η εποχή Τσίπρα τελείωσε

Για τον Κασσελάκη τα ψηφοδέλτια είναι ευκαιρίες για εδραίωσή του στον ΣΥΡΙΖΑ και απομόνωση του Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο θα χρεώσει το διαφαινόμενο εκλογικό στραπάτσο των Ευρωεκλογών. Ήδη χειρίζεται κάθε εσωκομματική υπόθεση -από τα οικονομικά ως την οργάνωση, τα πρόσωπα και την πολιτική- με τρόπο που εκθέτει τον προκάτοχό του.

Είναι χαρακτηριστική η αντίδρασή του μετά την αποκάλυψη, από το TVXS, για εντολή να εξαφανιστούν οι αφίσες του Τσίπρα. Ο Κασσελάκης πανικοβλήθηκε, το διέψευσε ακυρώνοντας και την εντολή- από όποιον και δόθηκε- και αφού επιτέθηκε στον ευρωβουλευτή Στέλιο Κούλογλου…προβοκάρισε τον Τσίπρα:

«Δυστυχώς ο πρώην Πρωθυπουργός είναι τόσο σεμνός που μόνο μία αφίσα έχουμε στο κτήριο. Ίσως αυτό το άρθρο είναι μία καλή αφορμή να βάλουμε περισσότερες. Και θα δώσω τέτοια οδηγία άμεσα»…

Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζει τον Πολάκη, αντιλαμβανόμενος ότι του είναι βάρος, καθώς συνεχίζει το βιολί του. Πρώτα με την επίδειξη ομοφοβίας στο νόμο για τον γάμο των ομόφυλων και τη συνέχεια με τις αθλιότητες κατά του σκιτσογράφου Ηλία Μακρή.  

Ο Κασσελάκης αποδοκίμασε τον Πολάκη για το ύφος του -το οποίο ως τώρα δικαιολογούσε-αναφέροντας ότι «δεν εκφράζει τον ΣΥΡΙΖΑ», αλλά δεν του ζήτησε να ανακαλέσει. Από τα συμφραζόμενα των χειρισμών του προκύπτει η διάθεσή να αναδείξει ότι δεν τον ανέχεται, όπως ο πρώην πρόεδρος του κόμματος και γενικότερα ότι «η εποχή Τσίπρα τελείωσε». Μαζί με τον Τσίπρα εννοείται.

Η «μέθοδος του λόχου»

Η ανταπόκριση των βουλευτών στην υποχρέωση να τον συναντήσουν στις Σπέτσες «με τα έξοδα πληρωμένα» για να το «φροντιστήριο» για την τρέχουσα πολιτική θεματολογία-που αγνοεί- θεωρείται από την πλευρά του ως υποταγή τους στις επιθυμίες του.

Σ’ αυτό το πλαίσιο συνεχίζεται η παραπληροφόρηση για την« επιτυχία» της συνάντησης που είχε όλα τα στοιχεία του φιάσκου. Ο ίδιος πάντως φρόντισε να κρύβεται και τη διάρκεια της και τα κείμενα που δόθηκαν στη δημοσιότητα ως προϊόν του «ομαδικού διαλογισμού» είναι απλώς φλύαρες κοινοτυπίες.

Ωστόσο η «μέθοδος του λόχου» εντάσσεται στην «αποτσιπροποίηση» που θα συνεχιστεί με την ανακοίνωση «ομάδων» που θα «παράγουν πολιτική». Θα υπάγονται αποκλειστικά στον ίδιο και θα τελούν υπό την διαχείριση προσώπων της εμπιστοσύνης του, έξω από τα κομματικά όργανα και τις καταστατικές διαδικασίες.
πηγή: anoixtoparathyro.gr __
________________________________

Γιώργος Λακόπουλος είναι Δημοσιογράφος-Συγγραφέας, μέλος της ΕΣΗΕΑ. Έχει εργαστεί ως ρεπόρτερ, πολιτικός συντάκτης, σύμβουλος έκδοσης και σχολιαστής σε πολλά ΜΜΕ και έχει γράψει πολλά βιβλία στις εκδόσεις "Καστανιώτη"

Ρευστοποίηση της οικογένειας, πρόοδος και συντήρηση


Το επίμαχο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, εγκαινιάζει, και δεν ολοκληρώνει μια διαδικασία ρευστοποίησης των φύλων, του γάμου και της οικογένειας. Το επόμενο βήμα θα είναι να προχωρήσει η διαδικασία προς εκείνα τα οποία πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Ιδίως σε ό,τι αφορά στον «γονέα 1 & 2»...

 

 

 Γιώργος Ρακκάς*


Το επίμαχο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, εγκαινιάζει, και δεν ολοκληρώνει μια διαδικασία ρευστοποίησης των φύλων, του γάμου και της οικογένειας. Το επόμενο βήμα θα είναι να προχωρήσει η διαδικασία προς εκείνα τα οποία πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Ιδίως σε ό,τι αφορά στον «γονέα 1 & 2» αλλά και στην υιοθέτηση της συμπεριληπτικής γλώσσας (που για παράδειγμα απαγορεύει τη χρήση έμφυλων χαρακτηρισμών από το κράτος, όπως το «επίδομα μητρότητας»), αφορούν την ίδια την αρχή της ισότητας που τώρα επικαλούνται οι υπέρμαχοι του νομοσχεδίου.

Η ανάγκη για μια κουλτούρα των ορίων

Η αντίληψη περί δικαιωμάτων δεν επαρκεί από μόνη της σε μια εποχή όπου ούτως ή άλλως, οι τεχνικές δυνατότητες υπόσχονται σε πολύ λίγο να βελτιώσουν θεαματικά πρακτικές όπως η φυλομετάβαση, η τεχνητή κύηση (που θα λύσει και το ζήτημα της παρένθετης μητρότητας διά παντός), η υβριδοποίηση των φύλων. Πως ακριβώς θα λειτουργήσουν εδώ τα επιχειρήματα υπέρ της συμπεριληπτικότητας; Η λογική συνέπεια των πραγμάτων, θα είναι να οδηγηθούμε σε κοινωνίες που αρνούνται κάθε έμφυλο προσδιορισμό -ακριβώς διότι η επίκλησή του θα θίγει το αίσθημα της ισότητας όσων έχουν επιλέξει να τον υπερβούν. Το θέλουμε αυτό πραγματικά;

Είναι σαφές ότι κάπου πρέπει να τεθεί ένα όριο. Αλλά ούτε η κουλτούρα των ορίων καλλιεργείται ή θεωρείται συμβατή με τον κόσμο μας, ούτε μια ηθική που να περιστρέφεται γύρω από την θέσπισή τους. Και η συζήτηση επί αυτών των θεμάτων εξαναγκάζεται σε τεράστια λογοκρισία με τον τρόπο που αντιδρούν τώρα οι υποστηρικτές της υποτιθέμενης συμπεριληπτικότητας. Ακριβώς διότι επιθυμούν να την κλείσουν προτού καν ανοίξει, υποστηρίζοντας πως κάθε επίκληση στην κουλτούρα και την ηθική των ορίων ως προς τα ζητήματα αυτά είναι «από τη φύση της» αρχαϊκή, αντιδραστική και ακροδεξιά.

Πρόοδος και συντήρηση

Και ευρύτερα, πάντως, ο αναστοχασμός πάνω στην πόλωση της συντήρησης με την πρόοδο, κάτι που επίσης η επίσημη σκέψη αποθαρρύνει μέσω μιας “ετικετοποίησης” είναι επίκαιρος όσο ποτέ.

Τι σημαίνει άραγε “προοδευτισμός” σε μια εποχή όπου τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα (LLMs) δύνανται ήδη να υποκαταστήσουν τον άνθρωπο από μια πλειάδα εργασιών, αίροντας την κοινωνική χρησιμότητα της πλειοψηφίας των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων; Σε μια εποχή όπου η κλωνοποίηση είναι ή πολύ σύντομα θα γίνει τεχνικά εφικτή;

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, η ενδεδειγμένη στάση θα ήταν το να επιβάλει έλεγχο στις κατευθύνσεις στην πρόοδο της έρευνας και των τεχνολογιών και τις χρήσεις τους (στην περίπτωση των μεγάλων γλωσσικών μοντέλων), να βάλει φρένο σε άλλες (κάτι που ήδη συμβαίνει με την κλωνοποίηση του ανθρώπου), και να επιταχύνει εκείνες για τις οποίες προσδοκώμενες ωφέλειες είναι ασύγκριτες σε σχέση με το ρίσκο (την χρήση ΤΝ για τις εξατομικευμένες θεραπείες του καρκίνου για παράδειγμα).

Να είναι «συντηρητικός» δηλαδή, σε ό,τι αφορά ορισμένα ζητήματα, και «προοδευτικός» σε άλλα. Κάτι που θεωρείται όμως έγκλημα καθοσιώσεως από τον προοδευτισμό, και γι’ αυτό ο τελευταίος είναι πλέον μια άχρηστη και αναχρονιστική ιδεολογία.

Τα άλματα της τεχνολογίας, εκτοξεύουν την ανθρώπινη δυνατότητα, και αυξάνουν την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στην φύση (και την δική του φύση). Η εξέλιξη αυτή, προϋποθέτει απείρως μεγαλύτερη υπευθυνότητα, και επίσης, την δεοντολογική οριοθέτηση αυτής της δυνατότητας. Ειδάλλως, πολλαπλασιάζεται το ρίσκο της αυτοκαταστροφής.

Ενώπιον αυτού του ρίσκου η μεταφυσική της προόδου (δηλαδή η αντιμετώπιση της Ιστορίας ως μιας γραμμικής διαδικασίας, σαν να αποτελεί μια θεότητα με την δική της εσωτερική λογική) είναι απολύτως χαζή. Ισοδυναμεί με το να έχεις ένα αμάξι δίχως φρένα, και να νομίζεις ότι με αυτό θα πας γρηγορότερα από ένα που διαθέτει φρένα (δηλαδή επιβραδύνει) και καθρέφτες (δηλαδή κοιτάει πίσω).

Εξ άλλου η εμμονή στον προοδευτισμό αντιβαίνει, και την ίδια την διαδικασία της εξέλιξης. Η οποία επίσης συγχωνεύει μέσα της και την πρόοδο και την συντήρηση, αποτελεί μια μορφή διατήρησης διά της αλλαγής και αν κάτι αποφεύγει, είναι οι «ριζικές τομές» με τις οποίες ο προοδευτισμός παθιάζεται τόσο.

Εν κατακλείδι

Μια θέση η οποία παραμένει ανοιχτή στη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών, αντιμετωπίζει το θέμα των παιδιών τους κατ’ οικονομίαν και φυσικά με τις δέουσες ευαισθησίες, αλλά δεν ανατρέπει την αναφορά των προτύπων της οικογένειας και του γάμου στα δύο φύλα, δεν είναι ούτε συντηρητική, ούτε ακροδεξιά, ούτε αντιστρατεύεται κάποια ιδέα της ισότητας. Επίσης, αρκετά πια με το αρχαϊκό πλέον δίπολο προόδου εναντίον συντήρησης· η απάντηση σήμερα, δεν μπορεί παρά αν είναι συνδυαστική και των δύο ροπών.

Ένα υστερόγραφο: Ποιες προτεραιότητες;

Ο Βρετανός Υπ. Άμυνας υποστηρίζει πως οι καιροί του συλλογικού μερίσματος της ειρήνης έχουν τελειώσει, και πως είναι εξαιρετικά πιθανό να υπάρξει επίθεση της Ρωσίας σε μια χώρα του ΝΑΤΟ της Ανατολικής Ευρώπης στα επόμενα 2 ή 3 χρόνια· το ίδιο ισχυρίζονται σε έγγραφό τους και οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες· και στη Σουηδία είχαμε αντίστοιχες αναφορές των αξιωματούχων. Γεωπολιτικά, μεταρρύθμιση του κράτους, αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, ανθεκτικότητα μέσα στην μονιμοκρίση. Όλα τα παραπάνω είναι απείρως κρισιμότερα, και, απαιτούν συμμαχίες κοινωνικές και πολιτικές που υπερβαίνουν τις διαιρετικές γραμμές που πηγαίνουν να χτιστούν με το νομοσχέδιο αυτό. Και επειδή και λόγω Τουρκίας, αλλά και ευρύτερα λόγω ακριτικής μας θέσης, τα σκάγια αυτά θα μας πάρουν πολύ χοντρά καλό είναι να προετοιμαζόμαστε και να καθορίζουμε την πολιτική ατζέντα με βάση αυτές τις 
εξελίξεις.

πηγή: ardin-rixi.gr

________________________________________________

* Ο Γιώργος Ρακκάς είναι μέλος του Άρδην από το 1999. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και έκανε το διδακτορικό του στην κοινωνιολογία. Εκπροσωπεί την παράταξη Μένουμε Θεσσαλονίκη στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης. Από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις κυκλοφορούν τα βιβλία του Οικόπεδο και Αποικία (2014), Σύγχρονες Βαβέλ (2018) και Βιομηχανία της Αλληλεγγύης (2020).